2 maand!
och wat vliegt de tijd toch als je het goed hebt samen.
De kleinste man is alweer 2 maanden! Last van verborgen reflux, maar het is stilaan aan het verbeteren. Verder is het een lachebekje geworden en 'brabbelt' hij erop los! Zalig om te zien. Wel heeft hij een voorkeur voor mama. Papa moet echt al enorm veel moeite doen eer hij een brede glimlach krijgt, wat soms wel erg grappig is als ik dan kom kijken en hij meteen naar me begint te lachen zonder al te veel moeite :p. Kheb het nog niet gehad over Loïc zijn slapen, maar dat gaat dus zo ontzettend goed snachts, dat daar dus niets over te vertellen valt ;). Hij gunt ons al een lange tijd onze nachtrust!
Met Luca gaat het iets 'minder'. Is het de peuterpubertijd? Is het jaloezie? Is het omdat hij zich niet zo goed kan verwoorden of iets helemaal anders? Naar zijn broertje toe doet hij het geweldig! Hij houdt erg veel van Loïc en is er als de eerste bij om hem z'n speen te geven, te knuffelen, zoenen enz... Maar als ik alleen met hem ben heeft kan hij zo lastig doen. Alles is neen, hij huilt vaak, gooit zichzelf op de grond en zou zelfs durven slaan :s. Ergens weet ik niet meer wat ermee aan te vangen. Ik hoop dat het met de leeftijd te zien heeft, maar tis niet leuk om te zien. Vandaag van de juf gehoord dat Luca precies niet zo goed hoort (dat zou zijn slecht praten wel eens kunnen verklaren). Het is niet van niet willen luisteren, maar haar gewoon niet horen als ze zijn naam zegt. Vanavond gaan we naar de dokter om zijn oortjes eens te laten nakijken. Eerlijk gezegd hoop ik dat daar gewoon propjes inzitten en dat het niet iets erger is.
Met mij gaat het wel.... Ik kan nog altijd niet zeggen dat ik voor 100% gelukkig ben. Er zal altijd wel iemand ontbreken in ons gezin. Nina* overheerst mijn hele gedachtengang en soms is het ziekelijk. Geen kwartier gaat er voorbij dat ik niet aan haar heb gedacht. 14 maanden al hé!!! Ieder begin van de maand heb ik het ontzettend moeilijk. Als er dan nog eens regelmatig klanten binnenkomen die een dochter hebben van 14 maanden en daar heel fier over beginnen vertellen dat ze bijna stapt, hoe ze slaapt, wat ze zegt, dat ze bijna alleen eet. Ik WALG ervan! Echt waar...erg om te zeggen, maar het doet me zoveel pijn. Ik wil het eigenlijk allemaal niet weten. Ik mis haar nog steeds ontzettend erg.
Leren mee leven dus...helaas....
Fotooooooooooooooooooo's!!!!!
reacties (0)