Bevallingsverhaal Loïc
bij deze het bevallings verhaal van Loïc. Misschien wel vergelijkbaar met Nina haar verhaal, maar dan met een happy end.
woensdag 3 april 35+6 weken zwanger:
Het is 21.00 savonds en ik merk dat mijn buik om de 3minuten hard word. Kan niet zeggen dat het erg pijnlijk aanvoelt, maar er zit regelmaat in. Stefaan besluit van te gaan slapen en ik wacht beneden eventjes af. Al snel merk ik dat het wel eens zou kunnen zijn dat het begonnen is. Ik bel naar de materniteit om te vragen of ik gewoon eens op controle mag. Ik ben bij Nina met de auto naar het ziekenhuis gereden en dat was al puffend en daar had ik deze keer geen zin in. Ik mag langskomen en al wat gerief meenemen voor tijdens de weeën/bevalling. Ik laat Stefaan weten dat ik gewoon eens ga luisteren naar de stand van zaken en bel mijn moeder op om te zeggen dat ze haar misschien mag klaar houden om te komen babysitten.
Ik neem wat gerief samen en rij naar de materniteit.
Daar aangekomen word ik meteen aan de monitor gelegd. Effectief om de 3minuten een fikse harde buik. De gynaecoloog van dienst is een man. Niet mijn gynaecoloog, want ze was op reis zoals ik al wist. Ik vloek stiekem even, maar dat was duidelijk niet nodig. Een opgewekte, vriendelijke man komt de verloskamer binnen. Hij praat meteen over Nina, voelt aan mijn buik en zegt "wij gaan vandaag een kindje kopen!!". Ik ben daar nog niet zo zeker van, maar vind het idee wel oké ;) !
monitor resultaten ;) een berg weeën
De vroedvrouw vraagt om mijn vriend op te bellen. Ik wil nog wel even wachten, maar ze zou liever hebben dat hij komt. Ze vindt het precies maar vreemd dat ik daar helemaal alleen lig. Ik bel mijn moeder op en Stefaan. Na een klein uurtje is hij er.
Donderdag 4 april 36 weken zwanger 00.16
Na een controle heb ik blijkbaar 3cm ontsluiting. Oké, het is dus echt wel voor vandaag! Spannend...Hier heb ik zolang naar uitgekeken en ben ik tegelijkertijd ook zo bang voor geweest. Ik ben moe, maar verder voel ik me prima! De weeën kan ik perfect opvangen en zo kan ik wel nog eventjes doorgaan. In tussen tijd word ik gezellig geanimeerd door het geluid van bevallende, krijsende vrouwen. Ik moet er echt om lachen en het geluid doet me denken aan grote kippen of struisvogels ofzo :p. Ik dacht meteen dat je dit niet wilt horen als je moet bevallen van je eerste kind! Ik zou snel smeken om een epidurale denk ik :p.
Na ontelbare keren puffen is het 4.00 geworden en krijg ik terug een inwendige controle. "Een ruime 4 cm" Ow...dat was teleurstellend. Na 4 uur weeën had ik wel wat anders verwacht. Nuja, niets aan te doen..we blijven puffen. 2uur later zit ik aan de ruime 6 cm en de weeën worden iets heviger. Ik besluit van op de bal te gaan zitten om de weeën op te vangen. Ze komen nog steeds om de 3 min, dus ik kan perfect recupereren tussen een wee. Eigenlijk voel ik me snel weer de oude als de wee over is.
foto op 7 cm opening ;)
Er is een nieuwe shift van vroedvrouwen. Een vaste vroedvrouw en een stagiaire komen zich voorstellen. Ze blijven even kijken of ik overweg kan met de weeën, maar ze hebben het zelden iemand beter zien doen. De complimentjes worden me naar het hoofd geslingerd :p. Ik weet niet goed hoe erop te reageren, maar vind het wel lief!
Rond 8 uur worden de weeën zwaarder. De gynaecoloog komt binnen "Zit jij hier nu nog? Breek die vliezen maar, zodat het wat vooruit gaat!". Slik...Ik weet dat alles veel zwaarder wordt met gebroken vliezen, maar ik weet ook dat dat wil zeggen dat het einde eindelijk bijna in zicht is! De stagiaire vraagt of ik het oké vind dat zij mijn bevalling doet met begeleiding van de gynaecoloog. Ze mogen enkel bevallingen doen zonder epidurale en blijkbaar valt dat niet iedere dag voor. Ik stem toe, want had er alle vertrouwen in. Tijdens een wee begin ik een lichte druk te voelen. "Een goeie 8cm met een klein klein randje. Als het goed is voor jou, breekt de stagiaire nu je vliezen". Ja prima natuurlijk! Hij moet er toch uit ;). De vliezen worden gebroken en fuck, fuck, fuck! zo voelde het dus! Ik word echt misselijk tijdens een wee en weet niet meer waar kruipen van de pijn. Ik probeer me te concentreren op mijn ademhaling en op het idee dat het de aller laatste loodjes zijn. Blijkbaar zit ik al snel aan de 10cm ontsluiting. Kleine man zit wel nog hoog merkt ze. De gynaecoloog wordt opgebeld, maar hij stond al in de verloskamer ;). Van timing gesproken! Ook hij pronkt met mijn knap uithoudingsvermogen en innerlijke rust tijdens alle pijn. "een straffe madam!" Het bed wordt omgebouwd tot een bevallingstafel en ik mag mijn benen in de teugels leggen. Al snel voel ik een immense druk en mag ik stilaan beginnen mee duwen. Na een kleine duw voel ik hem helemaal zakken en WAWIE nog meer pijn!!! Ik herinner me het weer van bij Nina*, maar het voelt precies nog veel pijnlijker en anders. Ik voel hem echt vreselijk duwen en denk dat dit de eerste keer is in m'n hele leven dat ik zoveel pijn heb gehad! Die moet eruit! Hoe sneller hoe liever! Ik volg de instructies mooi op "Duwen, duwen, stop!! Nog een kleine duw!" Plots voel ik hem uit me glijden.. De navelstreng zat rond z'n been, z'n arm en buik en de vroedvrouw moest lachen met wat hij allemaal had uitgevoerd in m'n buik. Mijn kleine wonder wordt bij me gelegd en hij huilt! Verdorie hij huilt! Meteen!!! Ik ben overweldigd van emoties en voel een vloed van geluk zo over me heen gaan. Hij wordt niet bij me weggehaald. Loïc kijkt me met grote ogen aan en wordt rustig. Kleine lieve geluidjes vervangen zijn gekrijs en ik zie hem genieten. Samen genieten. Ik kan de glimlach niet van m'n gezicht afhouden. Wat een prachtig cadeau van mijn kleine meid. Een manneke, gezond en wel! 2kg730 en 48 cm van puur geluk...
mijn Loïc...
Foto op de kamer:
Om even verder te gaan met het medische deel. Terwijl Loïc bij me ligt probeert de gynaecoloog de placenta te verwijderen. Na een 10 tal minuten merkt hij dat er geen beweging in komt. Loïc wordt even weggehaald voor een algemene controle en zonder waarschuwing haalt de gynaecoloog mijn placenta er manueel uit. WOEHAAAAA!!! WAAAT??? Daar is die verdomde pijn weer! "Sorry, maar hij wou er vanzelf niet uitkomen. Ik voel nog eventjes of er geen resten in zitten" en WEEEER die pijn! Oké, prachtige bevalling, maar dat laatste was er teveel aan ;). Lig je lekker te genieten met je kleintje, blij dat de pijn eindelijk voorbij is, gaat er terug een hand in die blijkbaar even veel pijn veroorzaakt dan een kind!
Na het aankleden van de kleinste man, mocht ik meteen terug stappen en hem gaan bewonderen.
Ik ben helemaal verliefd, word bijna high van die vreselijk lekkere geur en als ik naar hem kijk, moet ik bijna huilen van geluk. Mijn meisje heeft niet enkel en alleen voor dit mooie nieuwe leven gezorgd, maar ook voor dit overweldigende gevoel. Nog nooit, eerlijk waar, heb ik dit soort liefde ervaren.
De liefde van een sterrenmama.
reacties (0)