7 weken zwanger en ik ben op... eigenlijk voel ik me daar best schuldig over. Ik zou vreselijk blij moeten zijn met dit nieuw leven en blij ben ik ook, maar dat neemt niet weg dat ik zo-moe ben!
Ik sta op ben ogen zo dik als een appelsien (oké nee dat is overdreven, maar zo voelt het wel!), stel me recht en mijn hoofd begint te tollen. Na even te bekomen ga ik naar het toilet. Als ik geplast heb, voelt het alsof alles weer naar beneden zakt en alles krimpt tot en met de hoogte van mijn maag in elkaar. Zo moet ik een 10-tal minuten bekomen tot de pijn weer wegebt. (had ik van Nina* ook) Na me als een halve zombie te hebben aangekleed enz, moet ik snel beginnen werken en dan pas begint mijn helse dag... Ik moet me werkelijk vooruit slepen! Ik voel me echt de hele dag gloeien, warm warm warm en warmte aanvallen! Draaierig en dan moet ik me eventjes zetten voor het weer beter wordt. Niemand weet dat ik zwanger ben, dus krijg ik meteen de vraag "ben je ziek?". Als dan de volgende klant al binnenkomt voel ik mijn lichaam in elkaar zakken...
Bah, bah, bah... hoelang nog? Ik heb precies het gevoel alsof ik vorig jaar gestart ben met een olifantendracht! Ik hoop dat als de 12 weken voorbij zijn dat ik terug normaal kan leven en werken! Die vermoeidheid haalt me zo onderuit.
Ik voel me een beetje een zaag, maar het is zo moeilijk. Ik hou intens veel van mijn meisje en ik wil haar zo graag terug. Ik mis haar echt vreselijk en moet de hele tijd aan haar denken. Door de vermoeidheid zijn mijn emoties precies nog heviger en er zijn weinig mensen die me begrijpen of daar rekening mee houden.
Dit wordt nog een lange, moeilijke weg met hopelijk wat minder vermoeide dagen.
reacties (0)