Zo verslavend...
Bb = zo verslavend... Ik dacht hier niet meer of toch alvast MINDER te komen, maar ik betrap mezelf erop dat ik toch nog iedere dag eens kom kijken!! (bb doet weer raar ivm lettertype's enz..ik heb dat nu eens altijd merk ik :s)
Maar...goed nieuws! Ik voel me al sinds donderdag "beter".Voor zover dat kan :) . Ik zat woensdag echt zo- diep!! Ik had een tekst geschreven op het forum "met lege handen" en ik kan me zelfs niet meer herinneren dat ik dat had geschreven. Volgens mij zat ik in 1 of andere roes ofzo...
Ik heb toen een uurtje mijn zaak gesloten, eens goed uitgehuild en mezelf herpakt. Het helpt gewoon helemaal niet van te huilen, te zagen en te klagen! Ik haal mijn meisje er niet mee terug en ze zou dit ook nooit zo gewild hebben! Het is natuurlijk allemaal gemakkelijker gezegd dan gedaan, maar het is gewoon een feit!
Vrijdagavond heb ik afgesproken met een bb-dinnetje uit "de buurt". Het was echt heeeeeel erg gezellig en zeker voor herhaling vatbaar! Zeer leuk om nieuwe mensen te leren kennen waarmee het dan nog eens goed klikt ook.
Zaterdag avond moesten we bij vrienden gaan eten en zondag was het stoet in onze straat en het was echt enorm gezellig! Plots zagen we een mooie vlinder voorbij vliegen! Wij wonen in een stad...nooit vlinders te zien hier, maar toen wel! Een mooie moederdag van mijn meisje vond ik ;). Ook Luca vond het super dat hij de hele dag op straat mocht rondhuppelen ;).
Maandag zijn we dan naar de therapeute gegaan! Ik keek er deels naar uit en aan de andere kant waren we beide erg nerveus. We namen plaats, ze noteerde wat gegevens en ik heb zeer kort Nina haar verhaal verteld. Ik bleef er (zoals altijd) erg rustig onder, maar er vloeiden natuurlijk al heel snel traantjes. De vrouw (was iemand uit Nederland trouwens ;) ) zei "sjah...ik sta een beetje met mijn mond vol tanden!". Ik wist helemaal niet waar ze het over had. "Ik heb hier nog nooit mensen gehad die zo sterk stonden in hun verdriet!! Ik weet helemaal niet wat te zeggen want volgens mij doen jullie het heel erg goed op deze manier!". Daar zit je dan :) We hebben nog veel gepraat, ze vroeg of ze een foto van Nina mocht zien en hebben het ook gehad over een 3de zwangerschap. Ze zei meteen "ga ervoor!!! Als jullie dit echt graag willen, gewoon doen!". En inderdaad...het verlangen is echt zo sterk! Bang zal ik altijd zijn...nu, binnen een maand, binnen een half jaar, binnen een jaar, daar kan ik gewoon niet onderuit....en ik zal het volgende kindje wel gaan vergelijken met Nina...bij schopjes in m'n buik zal ik inderdaad veel aan Nina denken, bij de geboorte zal ik gaan vergelijken, de eerste lachjes die we nooit zullen zien van haar... maar het is nu eenmaal zo. Vervangen lukt niet, ik zal het ook NOOIT als een vervanging zien, maar toch hoop ik dat ons meisje een beetje verder leeft in een volgend kindje.
Gisteren avond heb ik een filmpje gemaakt voor Nina. Ik kan dag en nacht naar dat liedje luisteren...t'is zo toepasselijk!!
Zaterdag ga ik nog eens op stap!! Echt nog eens "uitgaan". Ik denk dat dat bijna een jaar is geleden!! Maandag mag ik op controle bij de gynaecoloog om te kijken of alles terug mooi op z'n plaats zit :). Hopen dat ook de natuur een 3de wonder toelaat!
De hele situatie met Nina heeft ons wel een heel andere kijk gegeven op VEEL dingen...uiteraard op het leven...hoe oneerlijk het leven is, hoe snel het kan afgelopen zijn en dat er volgens mij toch ergens een klein duiveltje zit die onschuldige mensenlevens afneemt. Ik heb het dan niet alleen over Nina, maar ook over andere mensen die veel te vroeg zijn gestorven door een stomme ziekte, een ongeval of eender wat! Ik kan het nog steeds niet begrijpen. Ook willen we nu eigenlijk wel een groot gezin! We hebben altijd gezegd "wij 'willen' 2 kids". Oké, dat we nu voor een 3de gaan, heeft er niets mee te zien, want we willen wel graag een broertje of zusje voor Luca. (Tuurlijk blijft Nina voor altijd zijn zusje, onze eerste dochter, ons 2de kind, maar jullie snappen het wel), maar misschien als we ooit een eigen huisje hebben en er is plaats voor, zou mss een 4de kindje ook wel welkom zijn! Nina heeft ons doen inzien hoe bijzonder dit alles wel is! Een kind van ons beide, onze kleine man Luca! We vonden het al een prachtig iets, maar (ik wist niet dat het kon) ik hou nu NOG meer van Luca! Het is echt niet iets dat vanzelfsprekend is en dat je moet koesteren. Een druk, groot gezin..ja het lijkt me wel iets :)
We zien wel....laten we eerst duimen voor een brusje voor Luca en Nina!
Ik ging hier minder schrijven toch??? Oké, oké sorry... ik wou toch even laten weten dat ik me beter voel :D
reacties (0)