UP & down...
Sorry als de indeling van mijn blog terug een beetje in de war is!! Bb doet soms een beetje gek :)
hoe het nu gaat... zoals de titel al zegt op en af...
Een dagje zoo is eerder een dagje huilen, maar een weekendje weg met
vrienden is dan weer DE perfecte afleiding om toch heeeeeel eventjes
niet aan dit hele gebeuren te moeten denken. Een liedje kan je dan de
ene moment helemaal opbeuren, maar de andere moment barst je gewoon in
tranen uit bij de eerste noot. Wat vermoeiend allemaal, die
rollercoaster van emoties.
Overal zie ik "tekens" dat Nina nog steeds een klein beetje bij ons is.
In de zoo liep er af en toe een eendje met ons mee en ook op weekend in
center parcs zat eenzelfde eendje voor het raam. Toen onze vrienden al
weg waren naar huis (vertrokken een dagje vroeger), kwamen de emoties.
Ik nam Nina haar knuffel bij me en ja hoor :) daar was het eendje
alweer! Ook al is het maar een eendje net als een ander, voor ons was
het Nina ;)
Morgen avond gaan Stefaan en ik naar de gynaecoloog. Over een kleine 3
weken krijgen we terug groen licht als alles goed zit voor een nieuwe zwangerschap. We hebben het
goeie nieuws gekregen dat de hernia diafragmatica toeval was EN dat ik
deze keer word opgevolgd door gespecialiseerde artsen in echografie. Al
is het maar om ons meer gerust te stellen, want de schrik zal er altijd
blijven inzitten. Vind het allemaal heel erg spannend. Zo dubbel allemaal.. Ik ben nog niet zwanger en ben nu al bang voor de bevalling. Mijn bevalling van Nina was helemaal anders dan die van Luca. Alles ging veel vlotter en deze keer ook zonder pijnverlichting. Ik wou nog een laatste keer alles geven, ik wou voelen dat ik een kind op de wereld heb gezet, ik wou alles heel erg bewust meemaken, maar dit met het gedacht dat het de aller laatste keer zou zijn. Ik denk dat ik de volgende keer (als de natuur een zwangerschap toelaat natuurlijk) gewoon pijnverlichting vraag en zo weinig mogelijk wil afzien. Ik wil het gewoon niet meer voelen, niet meer zoals ik het bij Nina heb gevoeld..Ik ben niet sterk genoeg hiervoor.
Ik ben terug beginnen werken sinds gisteren en ik kan maar 1 ding zeggen...PFFFFFFFF!!!!
Gisteren kwam mijn vertegenwoordigster me uitgebreid proficiat wensen
in alle euforie. Oké, dit zal ik nog heel veel meemaken...ze kan er ook
niets aan doen.
Maar dan... mijn eerste klant, een man. Hij had het in het krantje
gelezen van Nina (we hadden een rouwberichtje in het krantje gezet omdat
ik dan misschien minder word gefeliciteerd enz..). Hij vond het erg
voor ons, maaaaaaaaaaar "ochjaaaa, ze heeft toch niet beseft dat ze
geleefd heeft hé" en omdat dat nog niet genoeg was "al bij al, ist beter
zo!". Ik stond perplex, wist gewoon niet wat te zeggen, maar wat
een..een....ARGG..heb er nog steeds geen woorden voor.
Ik dacht vandaag met volle moed terug te starten aan een nieuwe dag.
Komt er een "vriendin" binnen (iemand die ik eigenlijk liever niet meer
wil kennen). 16 weken zwanger en met een hele leuke boodschap *kuch*...
"Sharon...ik wil dit kind niet!!! Ik wil het echt niet, maar ik mag het
niet weghalen van mijn vriend, het gaat ook zo slecht tussen ons. Ik heb
al alles geprobeerd om het op een miskraam te laten uitlopen, maar
niets helpt". Ik wist niet wat ik hoorde!! Ik ben 3 weken geleden mijn
dochter verloren, zij heeft het geluk van een gezond kind te dragen!
Waar haalt ze het lef vandaan om dat aan mij te laten weten???? Hoe
halen ze het toch in hun hoofd? Sorry maar ik ben momenteel zo razend
kwaad op alles, op deze wereld, op haar, op hoe oneerlijk het leven
is!!!
Het zijn echt harde tijden nu. Volgens mij de zwaarste (op de feestdagen en haar verjaardag na waarschijnlijk). Ik word van alles zo snel kwaad binnenin, ik moet de hele dag aan Nina denken en nog steeds kan ik me alleen maar afvragen waarom. Waarom wij? Hebben we ooit iets verkeerd gedaan waardoor we nu beboet worden? Waarom juist Nina? Was het niet juist geweest als Nina het wel had gehaald? Had ze dan misschien een ellendig leven gehad? Was er haar dan misschien iets overkomen dat niet mocht zijn? Zou het voor iets of iemand niet goed geweest zijn dat Nina er WEL zou geweest zijn? Al die vragen waar er nooit een antwoord op zal komen, maar ik zal er ook nooit iets van snappen van deze wereld.
Met Luca gaat het intussen heel goed. Ik had nog niet veel over hem verteld in mijn blogjes! De eerste dagen na dit hele gebeuren wou hij mij precies niet meer kennen. Hij keek me raar aan (nja, ik moest de hele dag huilen) en wou niet bij me zijn. Het deed me enorm veel pijn en was bang dat dit nog lang ging duren! Gelukkig was dit van korte duur. Het is ENORM vermoeiend om er te staan nu voor hem, maar het is Luca die ons hierdoor haalt. We geven hem mee dat hij een zusje heeft, maar hij is nog een beetje te jong om het allemaal te beseffen (gelukkig). Als ik nu vraag waar de baby is, reageert hij niet (vroeger kwam hij een kusje geven op mijn buik), dus het is voor hem waarschijnlijk normaal dat de baby plots niet meer in de buik zit, maar gewoon "weg" is. Zoals jullie hebben gezien, heeft Nina een eigen plaatsje bij ons thuis en dan zegt Luca ook wel "Zus" en "Tita" (wat nina zou moeten betekenen :p ). Voor hem gaat het leven gewoon door net als ervoor. We zitten bijna aan de "ik ben 2 en ik zeg nee" periode ;) Alles is nee, ook al is het ja. Ikzelf vind het een vermoeiende leeftijd, maar ik weet niet of dat komt door hem, of door de situatie. Hij is flink hoor, maar vraagt zeer veel aandacht.
Tot zover mijn up & down blogje...Hopelijk wordt het nu alleen maar beter...
reacties (0)