Eventjes kort...
als eerst nogmaals bedankt voor alle lieve woorden. Ik heb de tijd en kracht nog niet gevonden om te antwoorden. Ik heb meer dan 500 berichten, dus allemaal beantwoorden wordt nogal moeilijk.
Ik kom binnenkort eens mijn verhaal schrijven van helemaal in het begin tot nu.
Ik ben van plan om vooral te schrijven...ik merk dat ik daar wel een uitlaatklep in vind.
Ik plak even snel een tekstje dat ik gisteren schreef op een forum waar ik erg actief was.
"We hebben gisteren afscheid kunnen nemen. De hele dag is ze bij ons
geweest op de kamer. Dichte familie is komen afscheid nemen. We hebben
foto's, foto's en nog eens foto's. Een voetafdruk in gips, een hand en
voet afdruk op papier, plukjes haar, het dekentje waar ze heeft
ingelegen... Savonds hebben mijn vriend en ik kleertjes uitgekozen en
hebben we haar samen een badje gegeven. Dit deed ons zoveel deugd.
rondlopen op de kamer zoals het gaat bij een "normale" kersverse mama,
haar haartjes kammen,..gewoon..de dag dagelijkse dingen. Ze is zo
mooi...ze ruikt zo heerlijk...waarom toch.. een babybezoek zal voor ons
nooit meer hetzelfde zijn. Een moeder zien wandelen met de wandelwagen,
een papa zien spelen met z'n dochter, het is allemaal zo oneerlijk.
Slapen
lukt amper...we barsten beide plots in tranen uit en kunnen het maar
niet vatten. Ik ben zo enorm blij dat ik mijn vriend heb..we MOETEN
hierdoor geraken..we moeten voor onze zoon! Hopelijk zorgt hij voor wat
afleiding en sleurt hij ons door deze vreselijke tijd.
We gaan Nina laten begraven..weten nog niet waar en wanneer. Ik
krijg echt ongelooflijk veel steun van familie en vrienden. Zelfs van
totaal onbekenden (zoals jullie). Velen vragen of het mogelijk is om bij
de begrafenis te zijn of niet. Is nog moeilijk te beantwoorden, maar ik
denk niet dat we het in intieme kring zullen doen. We krijgen zoveel
liefde van iedereen!"
Intussen hebben we beslist om het niet in intieme kring te doen..we krijgen zoveel steun..het zal ons goed doen te zien dat we er niet alleen voor staan. Vandaag hebben we haar uitvaart geregeld. Ze wordt 14 april begraven hier in Deinze...
Verder zijn we helemaal op..we zijn kapot, hebben zoveel pijn, zijn verdoofd, kunnen aan niets anders meer denken. We zijn bang voor wat nog komen gaat. Mijn vriend en ik kunnen zo-goed praten met elkander, we houden elkaar recht...wat houden we toch zo immens veel van elkaar en van onze kids.. niet te beschrijven. Dit alles zal ons NOG sterker maken als koppel en zeker en vast als mens.
Wat missen we ons meisje zo...niets is nog hetzelfde. helemaal niets...
zoals ik al zei, maak ik binnenkort een mooie (waarschijnlijk LANGE) blog over dit hele gebeuren, maar eerst nog veel regelen, nog veel praten, bekomen, huilen, waarom, waarom, waarom toch...
Ik ben trouwens thuis sinds vandaag. Een echte klap in je gezicht..zien hoe het leven gewoon verder gaat
reacties (0)