en dan wordt je wakker....BAM! Back 2 reality... we mogen dag en nacht bellen naar de neonatale dienst om te vragen hoe ze het doet, maar ik durf het gewoon niet.Ik ben echt ZO bang... ECHT bang...gisteren nog bang om van haar te gaan houden, maar hoe kan je nu niet van zo'n mensje houden? Ik weet helemaal niet hoe ik met het hele gebeuren om moet gaan. Ik kan alleen maar huilen..de hele dag door.
Heeft ze pijn? Zou ze huilen? Zelfs al zou ze huilen..we zouden het niet weten..van zodra ze haar oogjes open krijgt, dienen ze alweer een dosis spier ontspanners toe zodat ze zeker niet zou kunnen bewegen.
Ik wil haar voelen, ruiken, horen... maar het kan niet...
Al die maanden waren we samen...Nina & ik...al die maanden heb ik zo hard genoten van het bewegen van een zeer sterk meisje (en wat was ze actief telkens!!) in mijn buik en dan plots... och ik wil gewoon even aan niets kunnen denken, maar het lukt niet.
Wat staat een mens machteloos. Ik kan dit niet alleen..ik weet, ik BEN ook niet alleen, maar toch voelt het zo...
Dit komt deels doordat niet 1 vroedvrouw hier afweet van de situatie van Nina. Ze hebben mij hier een kamer gegeven gisteren middag en sindsdien heb ik nog niemand gezien, tenzij om m'n eten te brengen.
Ik MOET gewoon kunnen praten met iemand..ik kan niet meer alleen zijn..het doet teveel pijn.
Ik ben blij dat Luca nog zo klein is. Hij merkt wel dat er iets gaande is, maar gelukkig weet hij niet wat! Ook voor hem zijn het vreemde dagen... en hier in het ziekenhuis verveelt hij zich enorm natuurlijk, dus lang kan hij hier niet zijn. Wat deed het deugd om gisteren dat stralende gezichtje te zien als hij me terug zag. Ik wil niet dat hij merkt dat we verdriet hebben..hij mag hier niet het dupe van zijn, dus proberen we ons sterk te houden voor onze kleine grote man!
Ik plaats normaal gezien deze avond of middag wat foto's van Nina.
Nogmaals bedankt voor alle steun en lieve woorden. Het doet ons goed om te zien dat er nog een hele hoop mensen zijn die in ons meisje geloven!
reacties (0)