Mijn arme milo
Sinds dinsdag voel ik me al niet echt op en top...Maak me zorgen om niets, krijg mijn hoofd maar niet leeg en ik zit bomvol stress! Volgens mij de hormonen die me parten spelen. Dinsdag avond hebben we onze kater Qwinto met een blaasontsteking binnen gebracht bij de dierenarts. Ook moest hij geschoren worden. Vanaf dinsdag avond..geen spoor meer van onze andere kater Milo. Woensdag begon ik me al zorgen te maken en door de stress die ik al had, kreeg ik buikpijn. Gisteren avond heb ik tranen met tuiten gehuild! Ik kon niet meer stoppen. Vandaag WEER een down dagje en nog geen spoor van mijn lieve knuffelaar Milo... Ik begon me nu echt wel zorgen te maken en heb meteen naar het asiel gemaild waar ik nog mee heb samen gewerkt. Een aantal uur later kreeg ik een mailtje terug met groot nieuws:
Hallo, Sharon
Ik ben zo blij dat ik je kan geruststellen.
Jouw prachtige kater is binnengebracht bij
dierenarts Siebelink!
dierenarts Siebelink!
Hij is dinsdagavond aangereden nabij het rond punt
in de Kortrijkstraat.
in de Kortrijkstraat.
Hij heeft een kwetsuur aan het oog, maar volgens
Jeroen niets ernstigs.
Het eerste wat ik zag waren de woorden geruststellen, binnengebracht en aangereden!
Mijn hart ging nogal tekeer!! Mijn arme Milo :'(. Onmiddellijk naar mijn vriend gebeld, die zeer opgelucht was!
Daarna naar de dierenarts en kijk...binnen een kwartiertje mogen we om hem! Hij mag wel niet meer buiten :(. Dat wordt nog een hele opdracht met de andere 2 katten in huis, maar ik wil dit ECHT NIET meer meemaken! Deze keer heeft hij geluk gehad, maar dat zal wel niet iedere keer zo goed verlopen.
Ik hoop dat ik nu toch mijn rust kan terug vinden zonder stress, tranen en buikpijn! Want ik begon me zo enorm schuldig te voelen tegenover ons kleintje dat ik maar niet kon stoppen met huilen.
Jeroen niets ernstigs.
Het eerste wat ik zag waren de woorden geruststellen, binnengebracht en aangereden!
Mijn hart ging nogal tekeer!! Mijn arme Milo :'(. Onmiddellijk naar mijn vriend gebeld, die zeer opgelucht was!
Daarna naar de dierenarts en kijk...binnen een kwartiertje mogen we om hem! Hij mag wel niet meer buiten :(. Dat wordt nog een hele opdracht met de andere 2 katten in huis, maar ik wil dit ECHT NIET meer meemaken! Deze keer heeft hij geluk gehad, maar dat zal wel niet iedere keer zo goed verlopen.
Ik hoop dat ik nu toch mijn rust kan terug vinden zonder stress, tranen en buikpijn! Want ik begon me zo enorm schuldig te voelen tegenover ons kleintje dat ik maar niet kon stoppen met huilen.
reacties (0)