Mooie geboorte Mick

Nooit van mijn leven had ik gedacht de woorden mooi en bevalling in 1 zin te gebruiken. Toch is dat wel hoe ik de geboorte van Mick zou willen omschrijven. Na 4 dagen in het ziekenhuis te hebben gelegen met heel veel harde buiken/voorweeen van de miso tabletten mocht ik dinsdagochtend de verloskamers inwandelen.

Wel een vreemde gewaarwording om zonder weeen of iets zelf er naar toe te wandelen. Ik raakte er zo gespannen van dat de hartslag van Mick naar de 190 schoot en ik allerlei beren op de weg zag. Ik wilde geen lerende mensen aan mijn bed, zag op tegen de weeopwekkers en van alle mensen in het ziekenhuis stond mijn eigen gyn samen met nog een dame aan mijn bed die mijn bevalling zou gaan doen en laat dat nou net de enige dame zijn waar 2 flinke discussies mee heb gehad tijdens 2 verschillende afspraken met haar. 

De verpleegkundige kon feilloos aanvoelen waar ik last van had en heeft iedereen uit mijn kamer geweerd behalve zichzelf en godzijdank mijn eigen gyn. Ze gaf aan 24 uur dienst te hebben, maar wel voor iedereen beschikbaar moest zijn bij complicaties. Wat een geluk dat er die dag weinig bevallingen waren en zij  mijn volledige bevalling heeft begeleid.

Toen de weeopwekkers aangezet werden zette ik me schrap op een verschikkelijke scherpe pijn (die ervaring had ik van mijn eerste bevalling). Het tegenovergestelde gebeurde, de weeen waren easygoing en na 2 bevallingen weet je waar je naar toe werkt dus wist dat het nog velen malen erger moest gaan worden. Tot aan de 6 cm ontsluiting heb ik me perfect kunnen ontspannen. Zo goed zelfs dat ik tussen de ween wegdoezelde. Ik lag op bed met mijn knieeen omhoog en ogen dicht rustig de wee weg te puffen om vervolgens weg te zakken in een soort van trance. Ik ben totaal niet zweverig en super nuchter meestal maar de tijd was voor mij niet aanwezig. Mijn vliezen zijn ergens met 3 cm doorgeprikt maar dat zette nog niet aan tot een opzwelling van de weeen. Mijn man heeft al die tijd rustig een boekje naast me zitten lezen en me in de gaten te houden of hij wat moest gaan doen. Ik vond het heerlijk zo in mezefl gekeerd. Mijn gyn kwam soms kijken en vroeg zich af of ik wel aan het bevallen was zo rustig was het bij ons in de kamer.

Toen was daar de 6 cm en al het geweld barste los, ik hield de weeen niet meer en mijn man moest met me mee puffen. Binnen 1,5 uur zat ik op 10 cm en daarna had Mick er geen zin meer in. Zijn hartslag begon weg te zakken en ik moest gaan persen, terwijl de echte persdrang er nog niet volledig was. Gelukkig wist ik wat ik moest doen en meneer besloot in 2x persen maar naar buiten te floepen.

Het ging zo snel dat ik niet eens mijn ogen open kon doen toen hij op mijn buik kwam. Mannetje had even wat wrijving nodig om goed te gaan huilen maar liet zich snel genoeg horen.

En nu is hij alweer 2 weken oud en doet het zo goed. De nachten blijven pittig zo in het begin en hopelijk trekt dat snel bij, maar ik mag helemaal niet klagen hoor. Hij huilt niet veel, klaagt meer, hij drinkt heel goed en is zeer goed te troosten! Grote broer en zus zijn super trots en mama loopt alweer binnen en buiten rond.

Zeer dankbaar ben ik dat ik dit kadootje nogmaals mag meemaken en dat ik 3 kinderen op deze wereld heb kunnen zetten.