`Eigenlijk valt het gelukkig best wel mee`

Je kent ze wel. Van die vrouwen die door hun zwangerschap(pen) heen huppelen, vol geluk over hun buik wrijven en van elke seconde van het wonder dat in hen groeit kunnen genieten.

IK ben dus niet zo een vrouw.

Morgen 15 weken zwanger en ik vroeg mijn man vanmorgen of het al januari is. Begrijp me niet verkeerd, zwanger zijn is een mooi iets en natuurlijk kan ik met vlagen genieten maar over het algemeen vind ik zwanger zijn: THE HELL. En dat is dan nog vriendelijk verwoord.

Mijn waslijst met klachten blijft groeien, ik vind mezelf steeds meer een soort van hypochonder. Want ja, als mensen vragen hoe het gaat zitten ze er echt niet op te wachten dat ik zeg:

• Ik heb alle dagen hoofdpijn,


• Heb sinds week 13 bekkenpijn,


• Mn schouders zitten vast omdat ik door de bekkenpijn steeds verkeerde houdingen aanneem,


• Werk nog maar halve dagen,


• Als ik teveel doe voel ik mn banden al,


• Ben hele dagen moe,


• Poepen als een normaal mens kan ik niet meer door de obstipatie,


• Mn handen zwellen snachts op als het warm is,


• Mn benen jeuken,


• Ik heb zodra ik ga liggen last van maagzuur,


• In slaap komen lukt nooit s avonds,


• Ik moet om de 3 kwartier naar de wc (was om het half uur, dus ik heb hoop!),


• Ow, en ik voel een verkoudheid opkomen waar ik niks aan kan doen omdat ik zwanger ben.


• ... maar verder gaat het goed hoor!

Nee, dus ik kies 1 of 2 dingen uit bovenstaande lijst, want je mag best iets hebben en zeg: "Eigenlijk valt het gelukkig best wel mee"

Ow en hij staat bij al mijn andere blogs; dus dan bij deze ook maar:

*Al het bovenstaande is lichtelijk (ahum) overdreven en te lezen met een flinke scheut sarcasme. **