2013

nadat iemand in mijn vriendenlijst al was begonnen met terugblikken op 2013 kreeg ik er ook ineens de behoefte aan om het op te schrijven... bij deze dus.

2013 was voor mij geen fijn jaar.  nadat het jaar begon met mijn opa die (het leek erop) tijdelijk in een verzorgings/revalidatiehuis zou verblijven en ik hem zo veel mogelijk wilde bijstaan omdat ik wist hoe erg hij het vond was ik dolblij dat ik hem kon vertellen dat we voor een tweede kindje wilden gaan.  Zoals altijd vond mijn opa dat leuk, maar reageerde hij ook bezorgd.. want tsjah, ondanks dat ik al een dochter heb (waar hij gek op was) bleef ik zijn kleine meisje.

eind februari had ik een positieve test en ik kon niet wachten om het aan mijn opa te vertellen. Helaas had ik het erg druk met werk en kon ik pas na 2 weken langs. Vlak voordat ik langs zou gaan werdt opa opgenomen in het ziekenhuis met een longontsteking.  Omdat hij erg veel visite kreeg van mijn moeder, oom en oma gunde ik hem zijn rust en besloot ik mijn bezoek in het weekend te plannen wanneer er verder niemand zou zijn. In de tussentijd heb ik wel met hem gebeld en hem uiteindelijk via de telefoon verteld dat ik zwanger was en hij nog een keer overgrootvader zou worden. Omdat zijn longontsteking erger bleek te zijn geworden had hij moeite om terug te praten, maar hij feliciteerde me. Ik beloofde hem om de volgende dag langs te komen.  De volgende dag werd ik gebeld door mijn moeder dat opa was overgebracht naar een ander ziekenhus en hij lag op de intensive care.  De longonsteking was erger geworden, hij had een darminfectie gekregen en er was nog iets. Alleen mijn moeder, oom en oma mochten om de beurt bij hem komen. De darminfectie was zeer besmettelijk en kon gevaarlijk zijn als je zwanger bent. Ik kon/mocht dus niet langs...  Uit het ziekenhuis hoorde ik allemaal goede berichten, het zou allemaal beter gaan en na een tijdje stabiel zijn...   Zaterdagavond werdt ik gebeld door mijn broer dat opa er heel slecht aan toe was. Ik nam het met een korrel zout omdat mijn broer een handje heeft van overdrijven...  Die maandagochtend werdt ik heel onrustig wakker. Mijn gevoel schreeuwde dat ik naar opa toe wilde. Omdat ik wist dat mijn zus ook nog niet was geweest heb ik haar gebeld of ze mee wilde en haar gevoel zei hetzelfde als dat van mij.   Aangekomen bij mijn opa schrokken we ons dood. We wisten niet dat het zó slecht ging.  opa lag op bed, zonder zijn tanden in met zijn mond open, hij kon niet praten, zijn ogen bleven dicht, allerlei toeters en bellen aan hem vast..  Toen ik vroeg of hij pijn had reageerde hij niet. Ik zei dat hij in mijn hand moest knijpen als hij pijn had. Met het allerlaatste beetje kracht dat hij diep van binnen kon vinden kneep hij zo hard als hij kon in mijn hand.  Mijn zus en ik hebben gehuild, we hebben hem gezegd dat dit geen leven is voor hem en dat we niet wilden dat hij pijn had. En dat hij voor ons niet hoefden te vechten... na een tijdje zijn mijn zus en ik naar huis gegaan omdat mijn broer alleen wilde zijn.

thuis hoorde ik van mijn moeder dat de artsen die middag nog een familiegesprek wilden met mijn oma, moeder en oom om het te hebben over de verdere behandeling en eventuele reanimatie enz..  Gelukkig was iedereen het er unaniem mee eens dat reanimatie geen optie was. De artsen vertelden dat de kans dat opa hier uit zou komen héééé''el klein was en dat áls hij er uit zou komen hij een kasplantje zou zijn. In overlegen met mijn oma, moeder en oom is besloten om de behandeling te stoppen en hem comfort te bieden. Hij zou vanaf dat moment alleen nog maar pijnstilling, voeding en water krijgen.   over 5 dagen zou er weer een gesprek zijn.

's avonds wilde ik persé bij opa langs. Ik kon geen rust vinden. Ik ben met mijn vader (waar ik eigenlijk geen contact mee heb) naar opa toe gegaan.  Toen ik naast opa stond kneep hij weer in mijn hand. ik zei dat alles goed zou komen, dat hij geen pijn hoefde te lijden, dat hij zich om mij en de kids geen zorgen hoefde te maken. Toen zag ik dat er dikke tranen over zijn wangen rolden. hij kon niks zeggen, niks doen, niks bewegen, maar ik voelde dat hij afscheid aan het nemen was. Ik deed hetzelfde.  Om 5 voor 9 ging ik naar huis.

kwart voor 10 lag ik nét in bed toen mijn man naar boven stormde met mijn moeder aan de telefoon. het ziekenhuis had gebeld en ik moest NU naar het ziekenhuis toe komen. Daar aangekomen bleek dat opa 5 minuten na mijn vertrek ineens heel hard achteruit ging & hij nu snel zou overlijden.  Met mijn moeder (en vrouw), broer, zus (en man), oom en oma hebben we aan zijn bed gezeten en is hij heel rustig ingeslapen.  Samen met mijn broer en zus heb ik hem nog gewassen en omgekleed en daarna zijn we naar huis gegaan.

het verhaal van de begrafenis zal ik jullie besparen. Daar heb ik een blog over geschreven.

Ondanks het intense verdriet dat ik had (en nog steeds heb) om mijn lieve opa keek ik uit naar onze eerste echo die we 2 weken na het overlijden van opa zouden hebben. Het voelde goed om uit te leven naar iets positiefs.  Helaas bleek de echo niet goed te zijn. Er was alleen een leeg vruchtzakje met heel misschien een dooiertje er in te zien. we moesten 2 weken wachten en dan weer een echo. Precies op de dag van de echo begon in te bloeden. op de echo bleek inderdaad dat alles in gang was. 's nachts ben ik het vruchtje verloren.

zo goed en kwaad als het ging probeerde ik mn leven weer op de rit te krijgen en met behulp van mijn omgeving en mijn lieve gezinnetje lukte dit aardig.

Na een paar maanden was ik opnieuw zwanger. Super blij, maar wel heel onzeker. Oma was dolblij voor me en keek er naar uit om een achterkleinkind erbij te krijgen. ze was dol op mijn dochter. Samen fantaseerden we over het geslacht van de kleine en op die manier kon ze soms héél even het verdriet om opa vergeten.

Helaas heb ik oma nooit meer kunnen vertellen wat het geslacht is... half oktober belde mijn broer dat ik mijn moeder moest halen omdat oma naar het ziekenhuis moest en hij mijn moeder niet kon bereiken. Ik had geen idee waarvoor ze precies naar het ziekenhuis moest, maar mijn broer klonk rustig en zou het later uitleggen.  Ik regelde snel oppas voor mijn dochter en zij over een uurtje ofzo wel weer thuis te zijn.  Toen ik mijn moeder oppikte van werk wist zij nog van niks (zat in vergadering) en ik kon ook niet meer vertellen dan dat we naar het ziekenhuis moesten. Onderweg bleek dat ze een hartinfarct had.  Ik het ziekenhuis ging alles snel.  Binnen 20 minuten na binnenkomst kwamen er allerlei artsen met karretjes voorbij rennen. ik begon te huilen.  Even later kwam er een arts vertellen dat het heel slecht ging en vroeg of ze haar moesten reanimeren. Dit wilden we niet omdat we wisten dat oma dat ook niet had gewild. Bovendien wilde ze het leven niet meer. ze vond er niks meer aan zonder opa na 60 jaar samen. Nog geen 10 minuten later werd ons verteld dat we bij haar mochten. ik ben nog geen 5 minuten binnen geweest en in shock de kamer uit geholpen door mijn broer en een zuster. Een halfuur later ben ik naar huis gegaan.

Ik was de weken daarna een emotioneel wrak, maar ik werdt verplicht om door te gaan. mijn dochter moest gewoon naar de speelzaal, mijn man moest gewoon werken, en ik moest na een week ok weer werken. Bovendien vond mijn leidinggevende het leuk om mij de dag nadat ik me ziek had gemeld in een onverwacht functioneringsgeprek helemaal de grond in te boren om vervolgens te zeggen dat het mijn eigen schuld was dat ik zo moe was omdat ik zelf de emoties te hoog had laten oplopen.  Waar ik al erg tegen mijn werk opzag, had ik er nu hélemaal geen zin meer in, maar mijn gevoel zei dat even weg zijn uit de situatie misschien wel goed voor me zou zijn.

inmiddels is het bijna 2 maanden geleden dat ik mijn lieve oma verloor. Op mijn werk gaat het weer goed, thuis gaat het goed en met de zwangerschap gaat het goed.  Ik kan niet wachten tot ik dit jaar met al zijn verdriet achter me kan laten en met een schone lei aan een beter 2014 kan beginnen.

Hopelijk vinden we éindelijk dat huis waar we al zo lang naar op zoek zijn,  onze kleine meid gaat naar school, op zwemles & uiteraard verwachten we ons tweede lieve meisje in mei.  Hopelijk geen verdriet meer in 2014, al zal de pijn om opa en oma nog lang voelbaar blijven