De bevalling....

Daar lig je dan. Na 9 maanden wachten lig je in mijn armen. Gistermorgen voelde ik me niet zo lekker en had wat last van mijn buik. Ik dacht dat ik me weer eens aanstelde dus trok me er niks van aan. Tot mijn buikpijn die avond steeds erger werd in de avond. Nadat de verloskundige kwam zijn we naar het ziekenhuis gegaan. Ik zal het hele verhaal kort houden. Na gebroken vliezen, weeëninfuus, epiduraal en 20 minuten persen kwam je na een bevalling die vanaf de eerste wee 37 uur geduurd heeft eindelijk ter wereld. Al die maanden heb ik uitgekeken naar dit moment, maar nu je hier zo in mijn armen ligt weet ik eigenlijk niet zo goed wat ik met je aan moet. Ik ben op, mijn hoofd wil nog niet meewerken, mijn lichaam doet pijn en ik wil eigenlijk alleen nog maar slapen. Maar dat kan niet. Er ligt in mijn armen een ontzettend schattig baby’tje naar me te kijken om zo veel mogelijk van mij op te vangen. Ik ben haar mamma, al voelt dat nog helemaal niet zo. Het voelt alsof dit enorm schattige kleine hummeltje bij iemand anders is weggehaald en op mijn buik is neergelegd. Ik kijk naar je, jij kijkt naar mij, we nemen alles van elkaar in ons op. Is dit nou het mooiste moment van je leven waar iedereen over spreekt? Is het nou zo vreemd dat ik dat gevoel op dit moment helemaal niet zo beleef? Gaat dat moment nog komen? Ben ik nou een slechte moeder omdat ik nog niet helemaal verliefd ben op mijn kindje? Ik kom er met mijn hoofd niet bij en heb het maar amper door als de zusters je bij me weghalen om je controles te doen. Ondertussen zit ik uitgebreid met iedereen aan de telefoon om te vertellen dat het allemaal eindelijk achter de rug is en we het allebei goed maken als mij plots word gevraagd om eventjes mijn telefoon weg te leggen omdat de placenta er nog uit moet. God, dat was ook zo! Ik was al helemaal vergeten dat dat ding er ook nog in zat en er dan ook nog eens een keer uit moest komen! Nadat alle hechtingen zijn gezet en jij bent goedgekeurd word je weer bij me gelegd. Ik vraag of ik mag douchen maar ze zijn het er niet zo mee eens omdat ik een epiduraal heb gehad. De zusters leggen me uit dat ik niet op mijn benen kan staan en dat douchen dus niet kan. Ik word een beetje boos. Die epiduraal is al uren uitgewerkt en ik voel ook al die uren alles in mijn lijf! Ik maak een deal met ze, als ik naast het bed ga staan en op mijn benen kan blijven staan dan mag ik douchen. Zoals ik al had verwacht kan ik goed op mijn benen blijven staan en mag ik dus douchen. Ik voel me vies en uitgeput en ben blij als ik het warme water van de douche over mijn lijf voel stromen. Ik was mezelf van top tot teen, maar op het moment dat ik mijn haren aan het wassen ben gaat het niet goed. Zo snel als ik kan loop ik naar het schone bed dat ze inmiddels voor me klaar hebben gezet en ga zo gauw mogelijk liggen.  Ik raak eventjes mijn besef kwijt van wat er allemaal om me heen gebeurt en word pas weer helder op het moment dat we met z’n 3en op een andere kamer zijn. Er komt weer een zuster binnen lopen met de vraag of ik je al aan de borst heb gehad, en om eerlijk te zijn zou ik het eigenlijk niet eens meer weten of je al hebt geprobeerd om te drinken of niet. Ze helpt me bij het aanleggen en laat me zien hoe alles moet. Je hapt met een enorm grote mond mijn tepel naar binnen en begint enorm te zuigen. Mijn hemel! Waarom heeft niemand mij ooit verteld dat dit zo veel pijn doet? Waarom zeggen mensen in godsnaam dat borstvoeding geven zo’n heerlijk intiem en fijn moment is? Voor mij voelt het op dit moment alleen alsof ze een piranha op mijn tepel hebben losgelaten die er niet meer vanaf wil! Als de ergste pijn is weggevaagd na een paar minuten neem ik eindelijk te tijd om eens eventjes goed naar je te kijken tijdens het drinken. Ineens voel ik een oergevoel in mij opkomen en ben ik op slag verliefd op dat lieve kleine figuurtje dat zo ontzettend haar best doet om bij mij wat drinken te krijgen. Dit moment voelt alsof ik je al uren in mijn armen heb liggen en ik probeer ondanks dat ik mijn ogen amper open kan houden zo veel mogelijk te genieten van dit gevoel. Dan word er een bedje naast mijn bed gereden waar jij in word gelegd zodat ik kan gaan slapen. Althans, het is de bedoeling dat ik ga slapen, maar bij iedere beweging en bij elk geluidje dat je maakt ben ik bang dat er iets aan de hand is met je dus ik doe geen oog dicht! De volgende ochtend gaat een beetje in een roes aan me voorbij en ik ben totaal het besef van tijd kwijt. Ergens in de ochtend komt de kinderarts met een leerling langs om je na te kijken omdat je anus en vagina wel heel dicht bij elkaar lijken te zitten. Ze halen je bij mij vandaan en leggen je op de commode waar je uitgekleed word. Eventjes is er niks aan de hand en vind ik alles prima, maar dan begin je je huilen en voel ik een woede in me opkomen waar ik zelf van schrik. Het is dat ik te suf ben en te veel pijn heb om uit bed te komen want ik zou ze graag een knal willen verkopen! Ondanks dat ik weet dat het nodig is omdat het belangrijk is om te weten of alles wel goed gescheiden is bij jou kan ik mijn boze gevoel maar moeilijk uitschakelen. Alles blijkt uiteindelijk in orde te zijn en de kinderarts legt jou weer bij mij in mijn armen. Ik bedank haar niet omdat ik veel te druk ben om jou te trootsten en eindeloos naar je te staren.  Na een tijdje, als iedereen weg is, papa eventjes roken is word ik onrustig en wil ik écht eventjes bewegen. Ik leg je eventjes naast me neer en probeer wat stuntelig uit bed te klimmen. Zodra ik naast het bed sta wikkel ik je lekker in een dekentje en neem je bij me zodat we samen eventjes lekker over de gang kunnen lopen. Ik heb al aardig wat rondjes over de afdeling afgelegd als een zuster me ontdekt en streng verzoekt om weer terug naar de kamer te gaan. Eenmaal terug in de kamer,  waar papa inmiddels ook weer zit te wachten,  ben ik gesloopt en klim samen met jou in mijn armen weer terug op bed. We wachten op het teken dat we eindelijk weg mogen en lekker naar huis toe kunnen. Als de gyneacoloog langs komt vraagt hij aan me hoe het is gegaan en hoe ik me nu voel en krijgen we toestemming om na het bellen van de kraamzorg naar huis toe te gaan. Direct bel ik de kraamzorginstelling op om te vertellen dat we naar huis toe gaan en hoe lang het ongeveer duurt tot we arriveren.  We pakken de spullen weer in in de tassen, ik leg jou in de maxi cosi en daar gaan we dan. Op weg naar huis, naar het begin van ons leventje als gezin. Een beetje onzeker en niet wetend wat ons als mama en papa allemaal te wachten staat…………..

Word vervolgd….