Toen mijn dochtertje nog een klein baby'tje was was ik zo zeker van mezelf en van mijn opvoeding. ik stond volledig achter mijn keuzes en alles ging goed. mijn kleine meid steeds zelfstandiger word, word ik steeds banger.
Niemand heeft mij ooit verteld dat loslaten zo moeilijk zou zijn!!!
Ik laat haar haar eigen gang gaan, ze moet leren vallen en opstaan (ook letterlijk), maar nooit heeft iemand mij verteld dat dat voor mij net zo zou zijn!!
vroeger was ze baby, en wist ik zeker dat ze dat naar mijn idee altijd zou blijven, mijn kleine meisje.. maar nu ze groter word zie ik daar ineens de grote boze toekomst!!
school, vriendjes en vriendinnetjes, "echte" vriendjes, uitgaan enz...
pff als ik er aan denk word ik al misselijk haha. ik ben zo vaak gekwetst en mijn vertrouwen in mensen is zo enorm beschadigd, dat ik me vaak bijna schuldig voel dat ik haar in deze maatschappij op de wereld heb gezer.
Hoe ga ik haar ooit beschermen tegen "de grote boze" wereld om ons heen... en hoe ga ik haar beschermen tegen zichzelf als ze hetzelfe karakter blijft houden als mamma?
Waarom blijft een baby geen baby, die altijd veilig in jouw armen zal zijn?
ik begin steeds meer te leren dat moeder zijn vooral loslaten is, en dat dat lang niet altijd even makkelijk is!
reacties (0)