Zwanger na IVF

ACHTBAAN

Wat een achtbaan van emoties deze weken.
Alles werd uit de kast gehaald voor de laatste ivf poging. Genoeg dagen vrij, accupunctuur , massages en meditaties maar misschien wel de beste voorbereiding was die ene avond los tot laat met meer apfelkorn dan nodig en een fantastische turbo shopping trip NY met mijn zus. Vliegschaamte doe ik niet aan ;). Kortom ik was er klaar voor.
De medicatie sloeg goed aan en zelfs de meestal pijnlijke punctie viel me mee. In een vlaag van verstandsverbijstering heb ik , ongetwijfeld bedwelmd door de valium, zelfs geroepen dat ik dit zo nog een keer zou doen.
Na de punctie in spanning afwachten wat de opbrengst is.
Twee dagen later met trillende handjes bellen naar ziekenhuis of er in ieder geval iets teruggeplaatst kan worden. De dag erna komen en horen dat er zelfs twee goed genoeg waren om terug te plaatsen. We konden ons geluk niet op. Maar daarna het wachten, het lange wachten. Proberen er niet mee bezig te zien maar door de 3x per dag medicatie en bijkomende ongemakken kan je je er maar moeilijk van afsluiten.
Alle instincten om te snel te testen heb ik weten te onderdrukken. Tot die ene maandagmiddag dat ik zo’n buikkramp had, dat kon niet goed zijn, dus als ik gewoon maar even zou testen en niet zwanger zou blijken dan wist ik het tenminste zeker. De boosheid en teleurstelling maakten zich al van mij meester , en toen stond ik daar in de badkamer te tieren, met een positieve test! Verwarring compleet..
Vervolgens twee dagen wachten op de bloedtest die wel okay was maar niet geruststellend genoeg want hcg wat laag. Dus de week erna weer terug voor nog een bloedtest. Van de spanning moest ik al vechten tegen de tranen bij het bloed afnemen en de 2uur wachten tot je mag bellen voor de uitslag leken wel een eeuwigheid. En dan eindelijk het verlossende bericht: waardes mooi gestegen! Nog steeds durfde ik de blijdschap niet toe te laten maar mochten in ieder geval een echo af gaan spreken.
Gisteren was het dan zo ver. Al 3 dagen misselijk en onrustige nachten.
Tja, durf je nog ergens op te hopen?
Gisteren een kloppend hartje gezien . Eindelijk voel ik me een beetje zwanger en durf ik het langzaamaan toe te laten.
Dankbaarheid is er zeker. Maar de onzekerheid overheerst.
Zou het na 8 Iui pogingen en 3 ivf pogingen dan écht een keertje lukken?