Oktober 2010 – mijn eerste operatie

Het intakegesprek ging goed. De Dokter ziet tijdens
een echo al direct dat ik verdikkingen heb op mijn baarmoederwand waardoor
innestelen heel moeilijk kan zijn. Is dat een oorzaak van mijn miskraam
geweest? De dokter geeft ons niet een hele hoge kans omdat ik al best wel op
leeftijd ben. Nog 2 maanden en dan ben ik alweer 38. Ik moet geopereerd worden,
die verdikkingen gaan niet vanzelf weg. Het is allemaal wat vreemd, maar voor
de operatie dachten we dat ik geopereerd zou worden aan die
verdikkingen, dat ze mijn akkertje zouden gaan omploegen om de kans op
innestelen te vergroten. Achteraf bleek het allemaal anders. Ik ben benieuwd.

Voor het eerst van mijn leven krijg ik een infuus in. Ik wil
dat mijn lief bij me blijft, maar hij mag niet mee. Ik lig te shaken in dat bed en
begin te huilen als ik mijn lief achter de klapdeuren zie staan. Ik wordt in de
gang neergezet in een wachtrij van mensen die op bed liggen en allemaal een
beetje sip kijken. Ik lig als eerste. Er komt een jochie met een infuus, maar
het lukt hem niet. De eerste keer bovenop mijn hand prikt hij gigantisch mis en
bloed ik als een rund. Au, dat doet zeer en ik zat al als een baby te grienen.
Daarna dan maar in mijn arm. Gelukkig wordt hij snel afgelost door een ervaren
kenau. Denk maar niet dat alle Belgen lief en zachtaardig zijn, deze mevrouw
was een echte kenau. Ze pakt als een bootwerker mijn hand en jast een naald in
mijn pols bij mijn duim. Recht in een zenuw, vreselijk pijnlijk en door de prik
in mijn zenuw maakt mijn arm een hele rare wegtrekker. En in plaats van
vriendelijk te reageren krijg ik een uitbrander van de kenau.’Dat was niet zo
slim van u om uw arm zo weg te trekken’. Alsof ik dat deed!!

Maar goed, infuus zit erin. Hele rare plek, maar ok. Ik word
met bed en al huilend in een ruimte gebracht waar een stoel staat met de
beenhouders in de lucht. Tja, dat ben ik ondertussen al wel gewend zou je
denken. Maar in het OLVG werd ik altijd door bekenden geholpen en hier zie ik
alleen maar vreemde gezichten. Niemand die vriendelijk is! Tot ik in de stoel
moet gaan zitten met mijn parel out in the open en er links van mij ineens een
wit masker met lieve ogen erboven tevoorschijn komt. Een lieve oude grijze man.
Hij aait over mijn arm en vraagt of ik angst heb. Ik lig te shaken, heb het
heel erg koud, begin te huilen en ja, ik heb angst zeg ik. Hij was zo lief! ‘U
hoeft niet angstig te zijn mevrouw, ik ga ervoor zorgen dat u heerlijk gaat slapen
en zal goed voor u zorgen. Telt u maar rustig tot tien’. En weg was ik.
Heerlijk in dromenland.

Ruw word ik wakker gemaakt, en ineens zonder dat ik iets heb
doorgehad ben ik van die vreemde stoel met beugels in dit heerlijke bed beland.
Maar hoe? Met hoeveel mensen hebben ze mij dit ben op getild. En zat mijn
operatiejas wel goed of lag mijn parel open en bloot. Wat een vreemde
gewaarwording. Het goede nieuws, ik lig eigenlijk wel lekker en ik voel niets.
Na een tijdje word ik teruggebracht naar de kamer en daar zit mijn lief. Te
wachten met een doos Belgische Bonbons. Heerlijk! Ik snooz nog even een half
uurtje door en dan komt de dokter langs. Ik heb inderdaad verdikking in mijn
baarmoeder en mijn rechter eierstok is in een heerlijke winterslaap, oftewel
niet actie. Ja, dat klopt, dat wist ik. Maar is het goed weggehaald? Is mijn
akkertje goed omgeploegd? Waarom heb ik in Hemelsnaam deze operatie gehad? Om
te horen wat ik al wist? Wat is dit! Boos en gefrustreerd rijden we aan het
eind van de avond in de file terug naar Amsterdam. Ik heb de hele dag niets
gegeten, dus eet snel een paar broodjes die er nog sneller allemaal weer
uitkomen. Nooit geweten omdat ik natuurlijk nog nooit was geopereerd. Maar bij
dezen de beste tip ever! Eet niet als je uit narcose komt. Ga liever van de
honger dood, maar eet niet! Niets!