Maandag 7 december – de eieren zijn klaar

Vandaag is de punctie. Ik ben gruwelijk zenuwachtig omdat ik
nu weet welke ellende me te wachten staat. En natuurlijk ook nog in mijn achterhoofd
wetende dat het wellicht voor niets kan zijn. Waarom doen mensen dit? Gelukkig
heb ik een zeer positieve man en kunnen we er om lachen. Waar ik alleen niet om
kan lachen is dat mijn vertrouwde dokter niet de punctie doet, maar een jong lief meisje niet ouder dan 30. Ik
heb al vaker een echo van haar gehad, maar een punctie is toch wel een ander
verhaal. Ik maak me grote zorgen dat zijn mijn eitjes per ongeluk stuk prikt
ofzo. Ik word weer meegenomen naar de poli, krijg weer een roesje (een
paracetamol doet beter zijn werk) en moet in mijn blote parel in bed liggen.
Als een invalide word ik naar de operatiekamer gereden waar ik mijn blaas moet
legen en meteen een pijnlijke prik in mijn bil krijg. Die was ik vergeten en ik
moet enorm huilen. En natuurlijk omdat ik in de lieve ogen van het meisje sta
terwijl ik zo graag mijn oude vertrouwde dokter had gewild. Eerlijkheid gebied
me te zeggen dat de jonge arts het goed heeft gedaan. Het was pijnlijk maar
snel. Na vijf minuten kon ik zo stoned als een garnaal met een warme handoek op
mijn buik naar de uitslaapkamer. Mijn liefde moest ondertussen weer met mijn
eieren in een warmhoudbakje op weg naar het AMC om zijn geliefde potje te
vullen. Tijd voor de bevruchting.