Donderdag 16 juli 2009 – de miskraam

De dokter gaf me drie opties:

1. Wachten tot de vrucht uit zichzelf wordt afgestoten, kan wel 2 weken duren.

2. Een curretage onder volledige narcose.

3. Illegale pillen zodat je binnen 5 dagen de vrucht afstoot. Pijnlijk en soms
moet je naderhand alsnog een curretage.

Ik koos voor optie 3. Snel en dirty. Helemaal mijn ding. Bij thuiskomst (echtgenoot is terug naar zijn werk) prop ik meteen twee zetpillen naar binnen en rond
14.00 uur begint er ineens wat te zeuren in de buikstreek. Een menstruatiekramp
is er niets bij. Ik was in de veronderstelling dat de pillen pas later zouden
gaan werken anders had ik mijn lief gevraagd bij me te blijven. Maar goed. Rond
15.00 uur lag ik laveloos op de bank. Kon nog net mijn mobiel meegrissen bij
het neerstoren. Pijn in buik en rug en wiebelend met tranen over mijn wangen
wacht ik tot het achter de rug is. Na een tijd (tijdbesef is overigens zoek)
belt mijn schoonzus. Wat zalig om een stem te horen die gewoon tegen je praat. Ik hoef
en kan niets terug zeggen, maar vind het heerlijk om haar te horen kletsen. Als
ik moet overgeven van de pijn hangen we op en ik strompel naar het toilet. Toch
maar weer lief bellen en nu met de vraag om zsm thuis te komen. Als mijn lief
thuis is lig ik weer te zweten op de bank en ik voel zijn handen door mijn haar
en over mijn rug. Rond 18.00 uur is de pijn ineens over. Alsof
iemand op een knopje drukt. Ik voel ook meteen iets lopen in mijn broek (waar
ik voor de zekerheid natuurlijk al een dikke luier in had gedaan) en ren weer
naar het toilet. Ik loop letterlijk leeg. Liters bloed. En dan ineens een
vruchtje, Bonsie. Ongeveer 2 cm en precies zoals in de boekjes staat. Een klein
garnaaltje met een hoofdje en vier kleine stompjes waar de armen en benen
hadden moeten komen. Bizar, bloederig maar eigenlijk ook mooi. Mijn lief en ik
hebben Bonsie even goed bekeken en tja, wat doe je daarna. We hebben Bonsie met
een mooie gebaar door het toilet gespoeld. Ineens was ik niet meer zwanger.