Januari 2009 - prikken
Altijd geroepen dat ik alles zou doen behalve mezelf prikken en nu prik
ik mijn buik lek. Als klein kind heb ik volgens mij een trauma opgelopen. Ik
ben als de dood voor naalden en alles wat daarop lijkt. Een punaise vind ik al
eng. Heb ooit eens een fragment van een film gezien. Vast stiekem want wat ik
zag was dood eng en echt niet geschikt voor kleine meisjes. Weet de titel niet
en eigenlijk het verhaal ook niet. Ik heb alleen gezien dat er een zwetend ziek
meisje in een bed lag en het speelt zich af op een boot. Een soort ouderwetse
loveboat, maar dan zonder de love. Het meisje is zo ziek dat ze in bed moet
blijven liggen. Als er ineens een man haar hut in komt met een naald wil het
meisje schreeuwen maar omdat ze zo ziek is hoort niemand haar. De man prikt
haar en binnen een paar seconden is ze dood. En ben ik voor de rest van mijn
leven doodsbang voor naalden. Als therapie heb ik eens maanden gezocht naar die
film, als ik hem nu namelijk zie dan valt het allemaal vast mee. Maar ik heb
hem tot op de dag van vandaag niet gevonden. Als jij weet welke film dit is,
alsjeblieft! Red me van mijn trauma. Maar goed, dat prikken went, een beetje.
De wens om een kind te krijgen is blijkbaar groter dus ik heb die ellende
ervoor over. En dan denk ik maar niet na over alle prikken die nog gaan komen
tijdens een bevalling… mocht het eens lukken.
reacties (0)