Voorstellen

Voila,

Na lang mee te lezen ed ga ik nu ook eens een blogje schrijven om mezelf wat voor te stellen.

Nu 3 jaar geleden zijn we begonnen aan kindjes...We waren dit nooit van plan, wilden bewust kinderloos blijven maar eens die kriebel er zit... ;o)

Na veel proberen en vanalles en nogwat te hebben geprobeerd besloten wij in april vorig jaar even een rustpauze te nemen.(ik was ook net mn werk kwijt geraakt) Fysiek en psychisch hadden wij dit écht even nodig. IVF of adoptie was de volgende stap. We gingen een half jaartje gewoon genieten. Geen stress of zorgen voor een tijdje.

In het weekend van 15 augustus 2009 gingen we met de ganse familie op weekend. Daar heb ik me toch vreemd gevoeld! Ik had ook een bloeding, die na enkele uren weer over was. Mijn schoonzusje zei dat ze dit bij haar 2e zwangerschap ook had. Maar ik durfde daar natuurlijk niet op te hopen...

Enkele dagen later voelde ik me steeds slechter en enkele kleedjes spanden enorm aan mn borsten. En na wat rekenwerk bleek dat ik al ongesteld had moeten worden. (was daar dus totaal niet meer mee bezig, terwijl ik dit 1.5jaar daarvoor zorgvuldig noteerde) Vrijdags deed ik een test en die bleek positief te zijn. In tranen belde ik mijn vriend. Ik kon me niet inhouden en vertelde dat hij papa ging worden. Meneer zat opde ring van Brussel ;o) Er waren mss betere momenten om het hem te vertellen...maar ik was zo overdonderd...

Een bloedproef bij de huisarts gaf mij de volgende ochtend al een positief antwoord.

De ganse familie was in hogere sferen. De zwangerschap zou echter redelijk zwaar zijn en gezien operaties aan mijn baarmoederhals zou ik 9 maanden moeten rusten. Met dank aan de familie is mij dit super gelukt. (anders heb ik zeker geen zittend gat hoor!) Er werd mij ook steeds voorgehouden dat ik rekening moest houden met een prematuurtje. Op 17 weken werd er voor alle zekerheid een cerclage aangebracht. Die zou op week 36 eruit gehaald worden en dan zou ons meisje geboren worden binnen enkele dagen.

Toen week 36 aanbrak, bleek dat er nog geen tractie op mijn baarmoederhals zat. De dokter wilde nog een weekje wachten. Op week 37 werd hij dan verwijderdt. Op week 38 kwam er nog geen schot in de zaak en de dokter vertelde dat ik terug mocht gaan wandelen ed...Op week 39 nog niets...Er werd besloten om op 21/4, haar uitgerekende datum in te leiden als ze er nog niets zou zijn.

Op 21/4 stonden wij dus sochtend in het ziekenhuis ;o) Wij waren al lang blij dat onze meid de volledige termijn had volbracht. s Ochtends om 8u30 werd er een gel ingebracht en om 10u30 werd ik aan de baxter gelegd. Ik kreeg ook meteen een epidurale. De eerste uren gebeurde er niet veel. Maar om een uur of 4 smiddag begon ik iets meer opening te krijgen. Na enkele keren persen kwam om 20u15 ons meisje ter wereld. Wat het mooiste moment van mijn leven moest worden veranderde al snel in een nachtmerrie toen ze na de eerste huil blauw werd en ze meteen door de artsen werd meegenomen.

Het volgende half uur was het ergste van mijn leven. Ook mijn vriend werd mee genomen naar de couveuses waar ze haar verzorgden. Als klapper bleek dan nog dat mijn placenta vastzat en werd er serieus aan mijn lijf gesleurd en getrokken. Met de laatste poging met een haak (anders was het operatie!) kwam deze dan toch los. Ondertussen was mijn vriend al komen vertellen dat ons meisje in orde was. Ze had een beetje vruchtwater ingeademd maar mocht al na een paar uurtjes terug op de kamer. De dag was totaal anders afgelopen dan verwacht. Hoewel ik super blij was met ons wondertje hing er toch een donkere wolk over de dag waar ik nog menig traan over heb gelaten.

Eénmaal thuis was het serieus aanpassen. Ons meisje bleek reflux te hebben en had na 2 weken niet meer genoeg met mijn melk. Ze kwam slechts 50 gr op een week bij. Snel schakelde ik over op flessenmelk en ik zag haar bijna gewicht bijkomen.

Na 3.5 week hadden wij onze draai alle 2 gevonden. Lees : ik was minder nerveus van "doe ik het goed?" en leerde op mijn moederinstinct te vertrouwen. Het bleek een superbaby te zijn.

Na 4 weken kon ze lachen. Na 9 weken sliep ze van 23 tot 7 en op 10 weken van 9 tot 7.

Nu op 15 weken kan ze soms 12 uur per nacht slapen en wordt niet huilend maar lachend wakker. Dat lachen gaat ook de ganse dag door. Bij haar telt "hoe gekker hoe liever" en daardoor past ze perfect in ons gezinnetje! Het is een superblije , soms wat overactieve (maar is niets mis mee!) baby.

Ze is wat groter dan de gemiddelde kindjes van haar leeftijd en staat qua ontwikkeling ook wat voor.

Voor ons is ze de perfecte baby, die lacht, kirt en heel af en toe eens huilt als ze honger heeft!