Met tranen in mijn ogen...

Met Tranen in mijn ogen, schrijf ik deze blog.. ik vecht van binnen tegen de emotie's... ik mis mijn kleine ventje zooo verschrikkelijk.. met niemand kan ik er echt over praten, want dan is het even slikken en weer door gaan.. het doet mij zo verschrikkelijk pijn... en het verscheurd mijn hart..

Ik kan het niet verwerken... en het doet nog zo'n pijn... alles gebeurd met een reden zeggen ze..

Wat ik dan die reden dat mijn kleine mannetje niet bij mij mocht blijven, dat ie niet zijn oogje's heeft mogen openen...

waarom, is hij van mij afgenomen? deed ik het niet goed?

ik mis zijn zachtje wangetje's... zijn geur, en die zachtje haartje's... zijn kleine voetje's.. ik heb er zooooveel voor over om gewoon nog 1x hem vast te houden, zien wat ie nu doet..

in de tijd terug gaan.... toen ik hem niet meer voelde meteen te zeggen dat ik een keizersnee wou...

Goed of niet... dat zeiden mijn ex en ik... en het was niet goed... het doet zoveel pijn.. het is niet te beschrijfen.. jah ik heb een pracht van een kind die gezond is.. maar dat neemt niet mijn pijn weg...

Maarjah.. ik zal weer slikken en doorgaan.. want niemand weet hoe ze met een huilende meid om moeten gaan die haar kind mist...