19+2. Je moet er `even` wat voor over hebben
Ik ben nu op de helft voor mn gevoel. Heel fijn.
We hebben hier zo naartoe geleefd.
Een jaar zelf, lukt niet, ziekenhuis, anderhalf jaar hormonen.
Klinkt voor velen niet lang maar de ellende, emoties, stress, pijn en tranen, het was heftig.
Nu eindelijk dat zo gewenste kindje in mijn buik.
Ze is aanwezig, ik voel haar de ene dag meer dan de andere, en ik geniet daarvan.
Waar ik minder van geniet is het vel wat zo vreselijk strak staat.
Aan het einde van een werkochtend is mn buik echt heel zwaar, en heb ik echt pijn.
Mijn verloskundige heeft me met deze klachten nu al 2x naar de huisarts gestuurd om een blaasontsteking uit te sluiten.
Dit is telkens niet de oorzaak, dus moet ik het rustiger aan doen.
Niet stofzuigen, dweilen e.d. dus komt er nog meer op mijn man aan.... die arme heeft t al zo druk!
Dus ik doe wat ik kan... meer kan ik niet.
We hebben een nieuwe teamleider die kennelijk zn gezag nogal wil laten gelden. Ik wijdt maar even niet uit.
Maar o wee als je iets benoemt wat niet zo leuk omis aan je zwangerschap....
Want : 'de baby doet t goed? Daar gaat t om he...' Ja hoor, dat mama dr doorheen zit door alles wat we hebben meegemaakt doet er niet zoveel toe.
En : 'Ik heb geen medelijden met je hoor, je wilde het toch zelf?'
Ik heb niet gekozen voor een heel snel groeiende buik die zo pijnlijk is dat soms t lopen zeer doet...
'Ja je moet er even wat voor over hebben he.'
Ja dat is zo...
En ik draag het met liefde, maar soms wil ik wel gehoord worden...
reacties (0)