Op dit moment ben ik ruim 11 weken zwanger. Het lijkt goed te gaan.. lijkt....
Ik durf niet hard op te zeggen dat het goed gaat. Nu
Weet ik dat niemand die zekerheid heeft. Maar deze weken waren slopend.
Zowel van de kwaaltjes die ik graag voor lief nam. Want na 3x een deksel op je neus gehad
Te hebben heb je er alles voor over.. daar hoor je me dan ook niet overklagen. Maar...
Wat ik het aller aller zwaarste vind is de onzekerheid, de angst. Leeft het kindje nog? Die angst voelt
Soms zo verstikkend. Relativeren en loslaten lukt dan niet.
Door de herhaalde miskramen en bloedverlies door een vanishingtwin
Heb ik een hele fijne verloskundige. Elke week mag ik komen voor m'n eigen geruststelling. Dat helpt zeker
Voor een aantal dagen. Maar na een dag of twee drie neemt de onzekerheid toe. Dan wou ik dat ik een luikje had wat even in m'n buik kon kijken.
Elke week zien we het kindje groeien. En ik begin er echt van te houden.. en misschien is dat juist het gevoel wel.. wat mij zo bang maakt.
Elke week dat je verder bent krijg je meer hoop. Soms fantaseer ik over een babykamer. Maar in mijn gedachten tik ik mezelf op de vingers.
Niet doen Lis! Straks ben je t kwijt. Ik vraag me dan ook echt af of het daadwerkelijk minder wordt naarmate de zwangerschap vordert.
Ik zou zoooo graag wat meer vertrouwen willen hebben. In mijn lijf..in dit kindje.
Herkenbaar??? Eigenlijk wil ik gewoon zorgeloos en onbevangen zwanger zijn. Maar de miskramen hebben me getekend en gevormd.
Het heeft me ook wat gebracht, ik heb leren waarderen hoe wonderlijk het is als er zo'n klein teer mensje in je mag groeien. Het is niet meer vanzelfsprekend.
reacties (0)