Doen we even.... (1e kinderfeestje)

Niet zo heel lang geleden is onze oudste dochter 5 jaar geworden. Een hele hand vol, wat een grote meid wordt ze. Ze schiet de lucht in, wordt steed bijdehanter en zelfstandiger.

Bij jarig zijn hoort natuurlijk ook trakteren, EN je kinderfeestje vieren.

Ze had al een lijstje gemaakt met uitgenodigde kindjes, slechts een stuk of 20. Dit hebben we terug kunnen dringen tot 7 kindjes.

Hoewel ik realistisch genoeg was om te weten dat er misschien kindjes niet mee zouden willen doen met een activiteit, er ruzie zou zijn, kindjes zouden huilen omdat ze naar mama wilde, dacht ik ook wel 'dat fixen we wel even'.

Ik bedoel... ik heb een redelijk grote lijst bijzonder gedragsgestoorde clienten onder mijn hoede gehad, een aantal kleuters lukt mij dan toch ook wel?

Nou, het is ook gelukt. De kindjes werden enthousiast thuis gebracht, er is maar 1 kindje door het ijs gezakt (gelukkig alleen een voet, en gelukkig een moeder die begrijpt dat haar zoon erg ondernemend is/ 2 volwassenen onmogelijk continue alle 8 de kleuters in de gaten kunnen houden). Maar wat was ik gebroken aan het einde van de middag!!! De kleuters komen je huis binnenstieren, trekken alles overhoop inclusief hun eigen tassen (vandaag zijn we met een hele tas 'gevonden voorwerpen naar school gegaan) en zodra de laatste aan tafel zit, is de eerste weer opgestaan.... er waren 2 jongetjes uitgenodigd die boos werden zodra we iets gingen doen wat ze niet wilde en het op een schoppen en janken zetten. Gelukkig konden we ze ook weer makkelijk omdraaien. Mijn ADHD (nee, ADHD betekent niet dat je een tomeloze energie hebt, ADHD betekent dat je doodmoe wordt van elke prikkel om je heen) is weer aardig op de proef gesteld en manlief en ik hebben besloten de komende jaren ofwel minder kindjes uit te nodigen, ofwel een extra hulp te regelen. 

Maar.... we hebben het overleefd :-). En Aagje heeft genoten, daar deden we het voor.