Wat te doen?

Hoi iedereen,

Omdat het verhaal van iemand op het blog me meer raakte als dat ik dacht wil ik toch mijn dilemma met jullie delen.
Ik ben benieuwd wat jullie zouden doen in deze situatie.

4 jaar geleden zijn mijn ouders gescheiden. Ik was toen 29 jaar. Het zat er al langer aan te komen. Dus het was geen verrassing.
Ik vond het ook de juiste beslissing voor mijn beide ouders.
Nadat de situatie was gekalmeerd (iedereen had zijn eigen huis en eigen leven) kwam mijn vader met het nieuws dat hij iemand had leren kennen.
Hij was zichtbaar zenuwachtig voor mijn reactie. Ik was er eigenlijk heel blij mee. Ik zag mijn vader opbloeien en de zware scheiding liet hij duidelijk achter.
Een paar maanden voordat hij met het nieuws kwam ben ik na een vervelende relatiebreuk tijdelijk bij mijn vader gaan wonen.
Hij zat alleen met zijn twee honden in mijn ouderlijk huis. Ruimte zat en zelfs mijn kamer was er nog. Maar goed ik dwaal af.

Zijn vriendin had hij leren kennen toen hij alleen op vakantie was in Duitsland. Ze is van origine Bulgaars en heeft vier kinderen. Twee meiden die volwassen zijn en nog in Duitsland wonen en een jongen en meid van 16 en 17 jaar. Het reizen ging over en weer. Zij kwam twee weken naar me vader ( dus ook naar mij ik woonde toen nog bij me pa) en me vader ging dan twee weken naar haar toe. De tijd dat ze hier was was ook echt gezellig. Ze was lief en we konden lekker uren kletsen ( half Engels half Duits). Ik vond het prachtig. Ik had dat nooit gehad thuis. Me ma en pa hadden vroeger veel ruzie waardoor de sfeer thuis om te snijden was. Dus ik verheugde me ook echt op de tijd dat ze kwam. Na een tijdje heen en weer gereden te hebben (laat zeggen een jaar) kwamen ze met het nieuws dat zij inclusief de kinderen in Nederland kwamen wonen. Dit zou in een tijdsbestek gaan gebeuren van een half jaar.
Ik stond al ingeschreven voor een huurhuis. Maar de gemeentes in de buurt hebben een wachtlijst van minimaal twee jaar. En de vrije sector kon ik helaas alleen niet betalen. Ik leerde toen ook mijn vriend kennen.

Na twee maanden kreeg ik eigenlijk het nieuws dat ze de week erna al zou komen. Dus eigenlijk vier maanden eerder als gepland. En tussen neus en lippen door de boodschap dat het zo wel heel krap zou worden. Wat ook zo was. Maar goed ik had toen niet de optie om direct te vertrekken. Ik ging een weekendje weg met mijn vriend ( die kon ik toen drie maanden ongeveer). En toen ik op zondag avond bij me vader thuis kwam stonden mijn spullen al helemaal ingepakt. Me kamer was leeg gehaald ( wat haar dochter wilde hebben stond er nog). Gelukkig is mijn vriend de allerliefste ( ook al voelde ik me erg voor lul staan) en hebben we mijn spullen meegenomen naar zijn huis.

Eigenlijk vanaf dat moment is het bergafwaarts gegaan met de relatie tussen mij en de vriendin. Om een paar voorbeelden te noemen. Toen ik 38 weken zwanger was gingen ze trouwen. De weken ervoor wilde ze dat ik meeging naar een restaurant om eten te proeven. Maar in die periode was ik zo misselijk en aan het overgeven. Ik kon het gewoon niet. Probeerde het uit te leggen maar het was volgens haar pure onwil van mij. Op de trouwerij zelf mochten wij niet op de foto’s. Ze heeft me ook toegesproken ( toen we samen waren op een onbewaakt moment op het feest van de trouwerij) dat mijn moeder dom was en een rot karakter had. Nou ik was woedend. Niemand praat zo over mijn moeder! Ik heb tegen me pa gezegd dat ik weg ging en uitgelegd waarom. Hij zei alleen maar o ja jammer.

Me oma lag op sterven en had heel veel pijn. De vriendin is katholiek en stond erop dat mijn oma geen pijnstilling zou krijgen. Ze heeft heel dat ziekenhuis op stelten gezet. Maar gelukkig heeft niemand naar haar geluisterd.
Haar kinderen vooraan op de begrafenis. Ik mocht op de derde rij zitten.

Ik kan eindeloos doorgaan. Me vader hangt erbij en kijkt ernaar. Hij zegt dat hij geen kant wil kiezen. Dat vraag ik ook niet. Ik vraag alleen maar dat ik me vader kan bellen en zij niet de telefoon overneemt. Of dat als ik met hem praat in het echt ze niet het gesprek overneemt. Ik wil alleen dat ze zich niet bemoeit met mij. Mijn vader mag zich niet bemoeien met haar kinderen waarom zij dan wel met mij en me zusje ( zusje heb ik voor het gemak er even buiten gelaten anders kan ik wel een boek schrijven). Ik heb het gevoel dat mijn vader er niet meer is. Wat moet ik nu doen? Me dochter is een jaar geworden. Ze zijn twee keer langs geweest ( we wonen 5 min van elkaar af )Me vader appte dat ze snel een kadotje komen brengen. Ik heb daar nu al buikpijn van...

Wat is jullie advies? Waar doe ik goed aan?

🙄 alvast bedankt als je het lange verhaal hebt gelezen 😄