Bevallingsverhaal

Op 23 juli had ik een afspraak bij de gyn. Ik bleek nog steeds 1cm te hebben, te weinig om vliezen te breken. Ze wilde me naar huis sturen zonder iets, maar ik wilde tabletten, omdat er door de gyn bij de eerste afspraak al was beloofd dat ik die zou krijgen als het niet zou doorzetten. 24 juli mocht ik me om half 8 melden. Ging aan de ctg. Deze was goed. Om 9uur kwam de gyn om het eerste tabletje te geven. Toen bleek dat ik al 3cm had, dus ik geen tabletten meer nodig had. De verloskamers lagen vol, dus ik moest even wachten. Om half 11 werd ik gehaald en om 11uur werden de vliezen gebroken en kreeg ik een infuus. Wat een plons vruchtwater, het stroomde van mn bed af. Ik besloot een ruggenprik te nemen en was daarvoor om half 1 aan de beurt. Om half 2 was ik weer boven en konden we even eten. Om 2uur kwam de gyn met haar leerling voor inwendig onderzoek. De leerling zei meteen tijdens het voelen dat ze iets voelde wat niet klopte, de navelstreng. De gyn ging zelf voelen en trok haar hand terug. Viviënne kneep in haar vinger, ze had dus ook haar arm er al uitgestoken. Op dat moment ging het heel snel. Sieraden moesten af, mn kamer stond vol met bellende mensen en we gingen als een gek over de gang op weg naar de OK, met de hand van de gyn nog steeds inwendig omdat Viviënne de navelstreng dicht wilde knijpen. Ik was zo bang, helemaal in paniek en wist niet wat me te wachten stond. Ik was zo bang om Viviënne te verliezen...

In de OK werd ik meteen op de operatietafel gelegd, mijn man moest zich gaan omkleden. Ik vroeg waar hij bleef, wilde hem zo graag bij me hebben. Op dat moment hoorde ik ze smoezen dat het niet goed ging. Ik vroeg wat er was en waar mijn man nou bleef en op dat moment begonnen ze in mijn buik te snijden. De navelstreng bleek het niet meer te doen. Ik gilde het uit van de pijn, ik voelde alles! Op dat moment dacht ik dat ik in een slachthuis beland was en we het allebei niet zouden overleven. Ik werd onder narcose gebracht omdat ik in paniek was en mijn hart op hol sloeg en toen mocht mijn man er niet meer bij. 

Toen ik wakker werd lag ik op de verkoeverkamer met een lege buik, helse pijn en mijn man was ook weg... Weer was ik in paniek, wat is er toch gebeurd. Op dat moment kwam een zuster vertellen dat alles was goed gegaan en Viviënne bij mijn man was. Ik zei dat ik ze allebei wilde zien, ik was zo verdrietig. 10 min later kwam mijn man met het wiegje aangereden en zag ik voor het eerst onze lieve Viviënne. Ik voelde me verschrikkelijk maar toch ook zo gelukkig omdat alles goed met haar was. Ze kreeg haar eerste flesje en na een poosje mochten we met z'n allen naar boven. 

De eerste dagen voelde ik me erg slecht, had veel verdriet en was een emotioneel wrak. Mijn man had het ook zwaar, hij had door een raampje moeten toekijken en wist op dat moment niet of wij er allebei goed uit zouden komen.  Mijn man had opdracht gehad mij niets te vertellen over hoe het precies was gegaan, maar omdat ik maar bleef vragen heeft hij het toch verteld. Soms heb ik het er nog moeilijk mee, maar ik ben ook heel blij dat het goed is afgelopen. Nu gaat het steeds beter met me, Viviënne is al bijna weer 6 weken en ik mag langzaam alles weer zelf gaan doen, maar vooral... Genieten van onze 2 mooie meisjes. 

xxx