Bevallingsverhaal
Ik zal proberen het verhaal te beschrijven, weet alleen niet meer precies hoe alles qua tijd is verlopen.
Dinsdag 10 april had ik nog een keer gel ingebracht gekregen, heel veel harde krampen ervan gehad en duidelijk weeen activiteit, maar verder niets.
Woensdagmorgen 11 april mochten we om half 8 weer terug komen in het ziekenhuis. Wat ze zouden doen was toen nog niet duidelijk. We kwamen om 10 over 7 al aan. Gelijk een verpleegkundige die ons begeleidde naar de onderzoekskamer, maar toen ik op bed wilde gaan liggen voor de CTG, zei ze ach kom laten we maar gelijk naar de verloskamer gaan. WOW, vandaag was het dus echt zo ver!
Op de verloskamer CTG en inwendig onderzoek, krappe 2 cm ontsluiting. Maar ik was dus inleidbaar! Toen ging het even hard, vliezen werden gebroken, infuus werd aangesloten, draadje op het hoofdje van de baby gezet, controles werden gedaan etc.
Elk uur ging het infuus omhoog, heb nog een tijd op de stoel wat tijdschriften zitten lezen, want ja waarschijnlijk moest ik nog wel een tijd straks op dat bed liggen.
Infuus deed weinig. Ik denk rond een uur of 12 dat het infuus flink omhoog was en ik wat begon te voelen. Rond 2 uur werd er weer gevoeld, 4 cm ontsluiting! Ondertussen begonnen de weeen toch echt pijn te doen en kwamen mijn pufclub kunsten goed van pas. De weeen kwamen op een moment zo snel op elkaar dat ik geen tijd had om uit te rusten, er zat nog geen 10 sec tussen of de volgende kwam alweer. Ik kon er niet meer tegen, raakte in paniek omdat ik niet meer op adem kwam. Om half 6 opnieuw getoucheerd, weeen waren erg heftig dus ik hoopte een eind te zijn. Maar wat bleek; 5 cm ontsluiting! Ik barstte in huilen uit.. Al vanaf half 8 in de weer, het was half 6 en nog maar 5 cm... En de weeen kwamen nog steeds om de 10 sec. De verloskundige stelde voor om me een pethidine spuit te geven, zodat ik heel even rustig kon worden. Deze had ik ook gehad tijdens het nachtje slapen en toen hielp het goed dus ik zei doe maar.
Om 6 uur kreeg ik de spuit, werd meteen rustig en voelde heel even de weeen niet. Ik heb ongeveer denk ik een uurtje kunnen rusten totdat de weeen weer kwamen en nu heftiger als ooit. Mijn rug deed inmiddels zo'n pijn dat mijn man en moeder(nooit verwacht dat ik die bij de bevalling wilde, maar ben blij dat ze er bij was) op mijn rug moesten duwen en ik maar riep harder harder...
Ik denk dat rond half 8 er weer gekeken werd naar de ontsluiting.. Ik was bang, bang dat er weer geen schot in zat en ik nog de hele nacht door zou moeten.
Maar de verloskundige riep gelijk jeej 8 cm! Ik heb nog nooit zo hard gelachen, wat was ik gelukkig op dat moment! De weeen bleven heel heftig, pufte de longen uit m'n lijf. Wat was ik blij dat ik de cursus had gedaan.
Ik wilde even plassen, eenmaal op de po-stoel zei ik ik moet m'n bed in hoor, ze komt eraan! Ik het bed weer in maar moest de weeen weg puffen, want de verloskundige moest eerst kijken of het echt wel zo was voor ik mocht persen. Ik bleef maar roepen, waar blijft ze nou!
Om 8 uur kwam ze eraan. En jawel, het was zover. Ze kwam eraan!
Gauw werden alle spullen klaar gelegd. Om kwart over 8 begon ik met persen met een glimlach van oor tot oor. Het eind was in zicht! Na 1x persen was het hoofdje al te zien en ja ze had een bos met haar! Na 1 uur stond het hoofdje en moest ze eruit, maar haar schouders zaten klem. Er werd een knip gezet, mijn grootste angst maar ik heb er niks van gevoeld. De gynaecoloog kwam eraan en duwde met alle kracht op mijn buik, wat deed dat zeer! Maar daar was ze, onze kleine (grote) Anne-Marith! Wat een geluk komt er dan op je af als je je kindje in je armen hebt...
Hierna moest de placenta er nog uit, dit duurde 35 minuten en er werd weer flink gerommeld, prik gegeven want het ging niet van harte.
Daarna nog 5 hechtingen gekregen, maar het kon me allemaal niks meer schelen, ik had alleen oog voor ons meisje...
Wat ik al die tijd al zei was wel zo, een flinke meid van 56 cm en 4365 gram. Er werd gelijk suiker geprikt, omdat ze wel erg groot is voor de draagtijd. Ik dacht nog bij mezelf, ja duh hoelang heb ik moeten zeuren om inleiden. Ik maar zeggen dat ik de klachten niet aankon en dat ze zo groot zou zijn, maar nee zou netjes een kindje zijn van 7 pond. Nou ik heb dus wel gelijk gehad!
Hierna gelijk familie op bezoek en daarna gedoucht en samen met man en kind op een kamer geslapen in het ziekenhuis. Snachts werd er elke 3 uur ook nog bloedsuiker gecontroleerd en mocht ik haar een flesje geven. S'morgens om 11uur zijn we naar huis gegaan, alles was goed en vanaf die tijd is het GENIETEN GENIETEN GENIETEN!
Het was een hele heftige bevalling met alles erop en eraan waar ik zo tegenop zag, maar ik heb het dubbel en dwars over gehad voor dit mooie meisje wat nu bij ons is...
Liefs! xx
reacties (0)