Ook dit hoort erbij

Sommige dagen, kan ik dansen van geluk. Trots op mijn prachtige kinderen. Trots op wat Hly al heeft bereikt in haar jonge leven. Andere dagen sta ik op het punt van instorten. Vandaag is zo'n dag. Hly heeft slecht geslapen, beetje slecht gezind en geen zin om te oefenen. Ik heb ook erg slecht geslapen, en vandaag lijkt het leven te zwaar om te dragen. Ik weet dat ik eigenlijk niet te klagen heb, want Hly is er nog. Maar toch.. Vanmorgen een foto gemaakt van haar. In plaats van mijn knappe 9 maandertje, zag ik een kindje van st oda (voorziening voor mensen met een mentale beperking) ze keek niet naar de camera, leek in haar eigen wereld te leven. Ik ben beginnen huilen en kan nog elk moment in huilen uitbarsten. Het is gewoon allemaal zo oneerlijk. Wat heeft ze misgegaan om dit te verdienen? Wat gaat haar toekomst geven? Zal ze zelfstandig worden? Zal ze gelukkig zijn? Zal ze oud worden? Wat scheelt er aan haar? Wat zit er in haar hersenen? Is er iets aan te doen? En ook, hoe gaat de uitkomst ons gezin beïnvloeden? Krijgt ons huwelijk zoveel klappen verwerkt? Krijg ik zoveel klappen verwerkt? Ik wil het liefst in bed kruipen en slapen, dagen, weken, maanden, en wakker worden in een andere realiteit. Eentje waar Hly en baby E. me op zondagochtend wakker maken door op bed te springen, me een dikke kus geven met hun ochtendadem en zeggen dat ik moet opstaan omdat ze honger hebben. Om daarna vol op manlief te springen. Het gewone leven, ik droom ervan.