Down? Up!
"Just when you think you have learned what you need to know in life,
someone truly special comes into it and shows just how much more there is"
(downsyn.com)
Morgen is ons manneke 8 weken oud.
8 weken vol liefde, emoties, ups en downs :-)
Van de week kwam ik bovenstaande uitspraak tegen ergens op het wereld wijde web...en damn, wat een wijsheid!
Het schuldgevoel wat ik in het begin wel even heb gehad (ik wilde per slot van rekening nog een kind..op mijn leeftijd...) is weg. Achterom kijken is zo zinloos. We kijken vooruit!
Eelco doet het vooralsnog prima.
Met 4 weken zat hij al 6 ons boven zijn geboortegewicht, en ik denk dat daar nu nog eens minstens 7-8 ons bijzitten. Over 2 dagen mogen we weer op bezoek bij de kinderarts, dus dan hoor ik het wel.
Inmiddels ben ik volledig over op flesvoeding. Tot 4 weken heeft hij volledige borstvoeding gehad, via een fles. Toen bereikte ik een punt dat het te veel werd. En kolven, en voeden..en aangezien hij steeds meer ging drinken moest ik ook meer kolven. Nee dus...dus het kolven werd afgebouwd, de flesvoeding opgebouwd. Zonder problemen. Inmiddels drinkt hij 5 flessen per dag van 150/5 (=165 ml). Bij 6 flessen moest ik hem vaak wakker maken, en 5 gaat prima. Hij drinkt ongeveer om de 4,5-5 uur gemiddeld, dus de nachtvoeding zit er nog wel bij.
En natuurlijk heb ik tranen met tuiten gehuild, en huil ik nog steeds wel eens. Ik had me de toekomst van mijn kind toch anders voorgesteld.. Dus de zorgen blijven. Wat zal de toekomst ons brengen? Hoe zal hij zich ontwikkelen? Kan hij naar het reguliere basisonderwijs? Hoe traag of hoe snel zal hij zijn in zijn ontwikkeling?
Niemand kan daar antwoord op geven, en dat is maar goed ook. Ik heb inmiddels het (dikke) informatie-pakket van de Stichting Down Syndroom wel binnen, maar nog niet bekeken. Alles op zijn tijd.
We leven bij de dag en kijken vooral naar wat hij wel kan in plaats van ons blind te staren op wat hij mogelijk niet gaat kunnen.
Op dit moment hebben we een kind met een missie...duimen! Vol concentratie brengt hij zijn handje naar zijn mondje om eens lekker te sabbelen. Het record is 5 seconden...dan issie zijn hand weer kwijt :-).
Daarnaast oefen ik regelmatig het "hoofdje optillen als ik op de buik lig" met hem..valt niet mee. Maar hij kan het al wel een beetje.
Tussendoor bestaat zijn leven uit eten, slapen, poepen, piesen en lachen. En liedjes zingen met mama....
De "buitenwereld" reageert eigenlijk boven verwachting. Iedereen is zo vol van hem, vind hem zo mooi, lief, zo alert en noem maar op. En dat is hij natuurlijk ook, al ben ik niet geheel onpartijdig.
Mensen vragen me nu wel eens..had je het niet liever vooraf geweten?
Dat denk ik niet, maar ik weet het niet. Ik weet nl niet hoe het zou zijn als ik het wel had geweten.
En ik kan het niet meer overdoen. Wil het ook niet overdoen.
Ik geniet volop van ons bijzondere, prachtige en lieve kindje.
Over een kleine 5 weken mag (moet) ik al weer aan het werk.
De eerste twee wenafspraken staan al op het KDV, waar hij 1 dag in de week heengaat. Oma verheugd zich op de oppasdagen. En ik? Ik probeer te te wennen aan het loslaten....want dat valt niet mee heb ik ondervonden. Maar dat heeft elke moeder met haar kind, Down of niet ;-)
reacties (0)