Het verdriet!

Ik heb getwijfeld of ik deze blog moest schrijven. Het is nog allemaal te vers, te pijnlijk. Wat was ik blij toe ik een positieve test had in mijn handen. Een derde kindje! Ik was voorzichtig blij want als je eerder een miskraam heb gekregen blijf je altijd die angst houden. Met 8 weken zagen we een mooi hartje kloppen en je was ook beetje een aan het bewegen. Wat waren we blij. Vanaf 6 weken begonnen mijn kwaaltjes. Ik kon niks meer binnenhouden. Heel moe, misselijk.. Maar dat hoort allemaal bij zeg ik dan tegen mijzelf. 11 weken kreeg ik weer een echo. Het was zoo spanned en had al paar dagen een stemmetje die zei misschien gaat het niet goed. Want ik was minder misselijk maar nog steeds heel moe. Ik lag in de echo kamer. Ik keek naar het scherm van de tv en ik zei het leeft niet mee hé.? Verloskundige was stil ze ging steeds kijken en verder kijken. Ik pakte haar hand en ik zei mijn kindje leeft niet meer he? Ze zei sorry vruchtje is gestopt met groeien met 9 weken. Ik ging mijn kleren aantrekken en zat te huilen op de stoel. Maar toch was ik zo sterk van binnen. Ik had het gevoel dat het goed zal komen. Ik heb gekozen om af te wachten tot dat de miskraam van zelf komt. 2 weken heb ik mezelf de ruimte gegeven om verdrietig te zijn. Om te huilen. Ik voelde me ondanks alles heel sterk. Ik dacht dat ik het al een plekje had gegeven. Ik dacht steeds als de miskraam achter de rug is dan ga ik verder met mijn leven. Ik heb 2 prachtige kinderen waarvan ik mijn energie haal. De miskraam wilde maar niet op gang komen, dus. Maar 4 pillen ingebracht om het op te wekken. Daarna ging het heel snel. Krampen en veel bloedverlies. Daarna kwam het kindje naar buiten. Ik schrok van wat ik zag. Verloskundige heeft het over een vruchtje maar ik zag een mini mensje. Ik was helemaal aan het trillen. Mijn man had het gepakt. Ik kon het niet aan. Daarna 3 uur lang was ik aan het bloeden. Veel bloed was het en veel stolsels. Toen besefte ik dat ik het allemaal had onderschat. Dit was niet te vergelijken met mijn eerdere miskraam 7 jaar geleden. Toen merkte ik daar nauwelijk wat van. Na dat ik zoveel bloed had verloren ben ik 2 keer flauw gevallen. Ik ben daarna in het ziekenhuis beland . Paar uur gelegen aan de infuus. Daarna ben ik naar huis. Vandaag is dag 4 en ik voel me nog steeds heel moe, duizelig en verdrietig. Ik heb me nog nooit zo slecht gevoeld. Ik lees steeds verhalen dat veel vrouwen na de miskraam gelijk aan het werk gaan of dat ze gelijk daarna zich goed voelen. Maar ik ben nu in een cirkel gekomen van verdriet en angst en weet niet of ik hier ooit nog uitkom. Huisarts zei dat ik rustig moest doen en heb ijzertabletten gekregen. Maar ik ben iemand die altijd zo actief is en ik hou niet van zitten. Het liefst wil ik springen en gaan fietsen met de kinderen. Maar mij lichaam is moe en werkt niet mee. Sorry voor mijn verhaal. Ik weet dat er hier dames zijn die meedere miskramen hebben gehad. Maar dit is wat ik op dit moment voel. We hebbeb onze gevoelens niet in de hand.