Onozel word ik er van soms...

Mijn 5 jarige zoon elke ochtend...
Ik leg zijn kleding klaar en vraag hem om ze dan aan te trekken en dan begint het: 'mama ik kan dat niet' 'jawel je kan dat wel, komaan trek je je pyjamatrui uit, zo (ik doe het voor de triljoenste keer voor)...hij trekt met een grote zucht zijn pyjama uit...' Zie je wel dat je dat kan' zeg ik, 'en nu je t-shirt ..'mama, ik kan dat niet'...'jawel'...ik moet nu even je zusje verschonen want we moeten bijna vertrekken, kleed je maar verder aan. 5 minuten later keer ik terug en loopt mijnheer nog bloot rond. Ik opnieuw: komaan neem je t-shirt vast, neen niet zo, ik heb dat toch al duizend keer getoond en uitgelegd (en ik begin mijn geduld te verliezen)...zo gaat het verder elke dag opnieuw tot aan zijn schoenen toe...( En hij kan het dus echt zelf he...1 keer was ik het beu en heb ik geroepen: ik vertrek seffens naar oma en opa en wie niet klaar is gaat niet mee..ik zat al in de auto toen mijn zoon besefte dat ik het echt meende... hij was super snel aangekleed ineens)
Ondertussen heeft zijn zus van 3 jaar met 1 opdracht zichzelf al zonder morren aangekleed en haar schoenen aangetrokken en zij wordt ongeduldig om te vertrekken. En onze zoon heeft haar al zo ver gekregen dat zij zijn schoenen of sandalen aan doet...en hij ligt dan als een keizer op de bank wat te prullen met iets...pff ik hou mijn hart vast voor september als de school weer begint, gaan we op tijd kunnen vertrekken als ik weiger hem te helpen?
En dan vraag ik me ook af, is dit mijn eigen schuld, heb ik hem veel te lang geholpen met alles?