De bevalling

Op woensdag 29 januari had ik wat last van voor weeen. Ik schonk er geen aandacht aan, daar had ik de laatste tijd nl vaker last van. 

'S'avondshow begon het toch wat te rommelen, maar nog steeds niet het gevoel dat het zou gaan beginnen. Om 21.30 uur verloor ik een gedeelte van de slijmprop. Zou het dan echt gaan beginnen? Ik vond het spannend, maar wist ook dat het goed nog een week ofzo kon duren. Eenmaal in bed kreeg ik ineens een wee...was dit een wee? Ik ging er wat op letten en ja even later weer dat gevoel. Ik kon niet meer slapen, begon de tijd op te nemen en op het toilet verloor ik weer een gedeelte van de slijmprop. Ja zei mijn gevoel....het is zover!! De weeën kwamen vaker en ik besloot mijn man te laten slapen en lekker te gaan douchen. Om half 5 kwamen ze om de 5 à 7 min en besloot ik het ziekenhuis te bellen. Ik moest wachten totdat ik een uur lang weeën om de 5 min had. Prima...toen ik ophing gebeurde dat dan ook. Ik was kalm, voelde me goed, deed alles op het gemak. Maakte manlief wakker en zei: het is zover schat! In zijn halve slaap zei hij: moet ik dan mijn werk afbellen? Hahaha ik lachte en zei: nou dat lijkt me wel wat. 

Om kwart voor 8 waren we in het ziekenhuis. Ik had echt op mijn gemak gedaan en dat vonden ze prima. Om kwart over 8 had ik 4 cm ontsluiting. Wat was ik blij. 2 uur later had ik 7 cm ontsluiting en ik voelde me goed. Ik was kalm, at nog een boterham, lachte met mijn man en liep door de kamer. Ze besloten mijn vliezen te breken en toen bleek dat ons ventje in het vruchtwater gepoept had. Ik werd overgebracht naar de verloskamers ( ik zou bevallen in het kraamhotel). Daar werden we in de gaten gehouden en werd mij verteld dat ik wel een nachtje moest blijven. Dat was jammer, maar alles voor ons ventje. 

Een uur later bleek ik nog steeds 7cm te hebben. Wat een domper het ging zo goed. Ze besloten me opwekkers te geven....ik ging kapot! Kreeg een weeën storm welke niet op te vangen was. Hadden ze de opwekkers wat hoog staan pfff. Toen ze het lager hadden gezet bleek ik volledige ontsluiting te hebben. Het was dus gelukkig niet voor niets. Na 25 min persen werd ons ventje op mijn buik gelegd. Ik wist niet of ik moest lachen of huilen...maar blij was ik wel. Even later kwamen de tranen. Wat is hij perfect en zo van ons. Ik heb wel 100x moeten zeggen tegen mijzelf dat hij van ons is....hij is er eindelijk! Tranen kwamen vanzelf en nu hij bijna 3 weken is komen er soms nog tranen....zo gelukkig met ons knappe ventje. Zo lang gewacht en nu zo verliefd. Wauw ik geniet met volle teugen en mijn man natuurlijk ook.

veel liefs een verliefde en intens gelukkige mama!