Miskraam 3

Ik schrijf deze blog met dikke tranen die over mijn wangen rollen. Hoe kan dit nou??

Op 16 april een positieve test. Voorzichtig blij en dankbaar dat ik weer zwanger mocht raken, lieten manlief en ik elkaar niet meer los. Zou het nu eindelijk....een kindje voor ons? Uren heb ik naar de test lopen staren...ja het is duidelijk positief en de daarbij horende lichte kwaaltjes vond ik te gek.

18 april....een paar druppels bruine afscheiding. Geschrokken, maar nog niet helemaal over mijn toeren verliet ik de wc met het idee dat het innesteling-bloeding zou kunnen zijn. Ik had nergens last van, geen buikpijn of krampen dus probeerde me niet druk te maken. 100x liep ik naar de wc en het leek te zijn gestopt, totdat ik voor de zoveelste keer naar de wc ging en er ook rood bloed aanwezig was. Ik was bang...dit gaat mis. Mijn gevoel zei dat het voorbij was. Met nog een heel klein sprankje hoop verliep de dag redelijk. Af en toe een druppel en dat was het. Totdat we naar bed gingen...toen brak de hel los. Het leek wel of de kraan open stond zoveel bloed en daarbij weefsel en stolsels. Het is voorbij! Na een flinke huilbui zijn we gaan slapen en bleek het de volgende dag over duidelijk dat ook deze zwangerschap niet zo mag zijn. Met vreselijke buikpijn en rugpijn was het weer een verschrikkelijke dag!

Vandaag heb ik een afspraak gemaakt in het ziekenhuis. Dinsdag 24 april krijg ik een echo of mijn baarmoeder schoon is en daarachteraan een gesprek over onderzoeken die we kunnen gaan doen. Voor nu is het deze miskraam weer ondergaan, mijn tranen laten vloeien en ook dit weer een plekje geven.           

3 sterretjes aan de hemel......en voor altijd in ons hart, maar liever hadden we in december ons kleintje in onze armen willen houden.

Een kindje krijgen is heel bijzonder. Dat heb ik nu wel ervaren. De hoop dat wij ook papa en mama mogen worden is er nog steeds. Al zie ik het soms even niet.

Veel lief van een verdrietige ik.