Allereerst wil ik jullie bedanken voor de lieve reacties op mijn vorige blog...Thanx meiden!!
Vanmorgen moest ik om 11:35 uur in het ziekenhuis zijn. Eenmaal aangekomen zag ik dat de wachtkamer propvol zat met zwangere vrouwen... pfff heb ik weer. Er was serieus waar nog maar 1 plekje vrij om te zitten. Nou ja, na even naar de grond en het plafond te hebben zitten staren, was ik aan de beurt...gelukkig, ff weg van al die dikke buiken.
Ik werd geholpen door de gyn die ook de curettage heeft gedaan, dat was wel prettig. Ze vond het goed dat ik had gebeld en we gingen gelijk maar een inwendig onderzoek doen. Ze gaf meteen aan dat mijn baarmoeder er mooi uitzag...ik keek mee op het scherm. De vorige keer zagen we daarop ons kleintje...maar ons kleintje was nergens meer te bekennen. Ik dacht: je bent echt weg!
Ik liep toch opgelucht de deur uit. Mijn baarmoeder was schoon. Helaas reageert mijn lichaam nogal op de curettage, vandaar de buikpijn en af en toe flink bloedverlies. Ik hoefde me geen zorgen te maken. En als ik nog een keer erg bloedverlies zou krijgen...tja dat moest ik dan maar even accepteren...euh oke. Ja als het dan toch tegenzit, dan kan dat er ook nog wel bij.
Met een goed gevoel kwam ik thuis en deed ik wat dagelijkse dingen. Totdat ik ineens weer het echo scherm voor me zag...leeg! Daar kwamen de tranen. Het is echt waar, tis geen nare droom. Ik ben niet meer zwanger en dat moet ik accepteren. Misschien maar goed dat ik dat lege scherm zag....met nergens ons kleintje te bekennen. Dit is het teken, dat het tijd is dit een plekje te geven.
Veel liefs van een toch wel verdrietige mij
reacties (0)