Curettage gehad...niet meer zwanger.

Het is nu echt voorbij...ons kleintje zit niet langer in mijn buik.

Gisterochtend (donderdag) werd ik met een dubbel gevoel wakker. Vandaag zou het gaan gebeuren, heel verdrietig, maar ook een opluchting. Toen ik naar de wc ging verloor ik een druppel bruin bloed. Dit was voor mij de bevestiging dat ons kleintje uit mijn buik gehaald moest worden. Ik wil het niet langer bij me dragen. De weg naar het ziekenhuis leek lang, maar eenmaal aangekomen was ik heel rustig. Ik kreeg een kamer voor mij alleen, met een eigen toilet. Na drie kwartier wachten (wat overigens heel snel ging) werd ik geroepen dat het tijd was....pfff oke, daar gaan we. Ik trok de sexy onderbroek en het mooie oranje schortje aan en ging in bed liggen. Nog steeds was ik heel kalm. Ik kreeg valium en een spuit in mijn been. Mijn vriend liep mee terwijl ik naar de operatiekamer gereden werd. Toen hij niet meer verder mocht gaf hij me een kus en zei dat alles goed kwam. Ja alles komt goed, maar dat was wel een slik moment. Ik kreeg een mutsje op en de valium begon al heerlijk te werken. Toen ze mij kwamen halen vroeg een broeder van welke muziek ik hou. Nou van vanalles eigenlijk wel. Zegt hij: wat vind je van Blof, ja te gek...oorspronkelijk kom ik uit Zeeland, dus dan moet je Blof wel leuk vinden :-) Wat vind je van het nummer: hier aan de kust? vroeg hij. Ja gezellig hoezo eigenlijk? Nou dan ga ik dat voor je draaien in de operatiekamer. Hahhaha super! Die broeder stelde me gerust en maakte me ook nog aan het lachen. Eenmaal in de operatiekamer kreeg ik mijn infuus ingebracht. Dat lukte niet helemaal soepel, dus heb nu twee blauwe handen...maar goed. Er stond een groot team om me heen en allemaal super lief...en ineens....ja hoor het nummer hier aan de kust hahaha. Ik zeg: en ja hoor daar is ie dan. Zegt de gyn tegen mij...ja we doen aan verzoeknummers hoor. Het was een gezellige boel en voor even vergat ik waarom ik daar ook alweer lag.

In de uitslaapkamer werd ik onrustig wakker. Ik voelde me heen en weer draaien en trok een slang uit mijn neus en dat ding van mijn vinger, waar ze je hartslag kunnen zien. Alles begon dus te piepen en ik begon te huilen. Dit duurde niet lang want ik viel weer in slaap. Na een paar min werd ik wakker gemaakt en opnieuw moest ik huilen. De broeder zei: zal ik je terugbrengen naar je man? Snikkend zei ik dat ik dat heel fijn zou vinden. Ik was nog erg suf, maar toen ik mijn lief zag staan, kwamen weer de tranen...waarna ik vervolgens weer ff in slaap viel. De gyn kwam na een uur vertellen dat alles goed gegaan was. Ik was ondertussen alweer wat bijgekomen en had wat last van menstuatiepijn...dit bleek normaal. Ik kreeg thee en een boterham en dat smaakte goed...ik voelde me goed. Na nog een uurtje wilde ik naar huis. Ik had gegeten, gedronken en geplast...ik wilde naar huis. Na nogmaals mijn bloeddruk te hebben opgemeten, bleek deze wat aan de lage kant. Nou ik heb dat wel vaker, dat hoort bij mij. De lieve zuster geloofde me en verwijderde het infuus. Ik mocht gaan. Mijn lief hielp me met aankleden en thuis zijn we lekker op de bank gaan liggen....allebei moe van een lange emotionele dag.

Nu is alles achter de rug en besef ik me dat ik niet meer zwanger ben..... maar besef ik het wel? Ik weet niet hoe ik me moet voelen...? Ik voel me nl goed! Ik heb wat menstruatie kramp en licht bloedverlies, maar verder ben ik oke. Ik voel me kalm en goed. pfff heel vreemd allemaal, terwijl het me echt wel pijn doet dat ook dit kleintje niet bij ons mocht blijven.

Hopelijk kunnen wij dit ook weer snel verwerken en een plekje geven.

Ik had al heel wat prive berichtjes mogen ontvangen. Allemaal even lief en dat doet me goed. Bedankt meiden voor het duimen en denken aan mij.

Veel liefs!