Herinnerd worden aan mijn miskraam

Hallo allemaal,

Mijn beste vriendin vertelde me een aantal weken geleden het goede nieuws. Ze was zwanger! Ik was super blij voor haar en oh wat was het mooi geweest als we samen zwanger zouden zijn. Ze verteld me haar kwalen, wat zo herkenbaar is. Ik ben blij en verdrietig tegelijker tijd.

Tot een paar weken geleden het slechte nieuws kwam. Tijdens een echo met 11 weken bleek het kindje geen gezicht te hebben, het schedeltje was niet gesloten en het hoofdje misvormd. Hiervan had ik nog nooit gehoord! Blijkbaar kwam het ook niet heel vaak voor, want in het ziekenhuis verzamelde zich allerlei doktoren om de echo te bekijken. Het kindje bewoog, maar dat bleken reflexen te zijn. Wat een drama en verdriet. Na de echo belde mijn vriendin mij huilend op en vertelde me het verhaal. Ik heb tranen met tuiten gehuild. Ze heeft nog een vlokkentest gehad voor onderzoek en daarna een curretage. Over een aantal weken krijgt ze de uitslag. We praten er veel over, omdat we beide ons wondertje verloren zijn. Ik wordt herinnerd aan mijn miskraam, want er bleek toch nog wat opgekropt verdriet te zitten. Hoe vaker we praten hoe beter we ons voelen. Het klinkt raar, maar eindelijk heb ik iemand die mij echt begrijpt. Mijn beste vriendin is nu de enige die echt snapt hoe ik me heb gevoelt en soms nog voel.

Ik blijf het herhalen en nu ook tegen mijn beste vriendin: het komt wel weer goed...ons is het ook gegund!

Liefs!