Bevallingsverhaal

Inmiddels zitten we alweer ruim 3 weken na de bevalling. Ben
zijn vakantie zit er alweer op, hij is sinds vorige maandag weer aan het werk. Mama en
Keira moeten het nu dus samen doen overdag. Gelukkig gaat het allemaal
hartstikke goed nu.

Maar hoe is het nu allemaal gelopen zo vlak voor de
bevalling?

Zo'n 2 weken voor de inleiding kwam ik op controle op het
ziekenhuis en daar bleek mijn bloeddruk ineens omhoog geschoten te zijn. 135
over 95. Een week later moest ik weer op controle komen en bleek mijn bloeddruk
nog hoger te zijn geworden. Ik zat er op dat moment ook helemaal doorheen,
oververmoeid, veel pijn en kon niets anders dan de hele dag op de bank liggen.
Ik moest direct weer bloed laten prikken en urine laten controleren en daarna
moest ik naar boven voor een CTG. Ik heb zo’n 3 kwartier aan het CTG apparaat
gelegen en dit was allemaal in orde gelukkig. Bloed en urine waren ook in orde
dus ik mocht naar huis!

Er is op het ziekenhuis overleg geweest en ze wilden zowiezo
de 38 weken zwangerschap vol maken. Ik zou de aanstaande maandag, 26 Oktober
2009 ingeleid worden op het ziekenhuis en ik moest me daar om 7 uur 's ochtends
melden. Een aantal dagen veel spanning gehad maar ook heel blij dat we
eindelijk wisten wanneer de kleine ongeveer zou komen.

Zo was het maandagochtend en liepen we om 10 voor 7 het
ziekenhuis in richting het vrouw kind centrum, naar de verloskamers. We kregen
een kop koffie/thee en er zou als eerste iemand langskomen die me aan het CTG
apparaat ging leggen om te kijken of alles in orde was. Na de CTG gingen ze
inwendig onderzoek doen en wat bleek: ik had al 2 cm ontsluiting!

Ik zou dus een infuus krijgen met wee opwekkers (het duurde
een halfuur voor het infuus zat) en de kleine meid zou snel geboren worden.

Elk kwartier werden de wee opwekkers hoger gezet en ik begon
het al snel te merken. Rond het middaguur was het niet meer te houden. De weeën
waren zo erg dat ik helemaal verkrampt op bed zat en me niet kon bewegen, ik
kon ze ook nauwelijks wegpuffen.Ik zat in tranen op bed, zo erg was het. Op
advies van de dokter zijn we voor een ruggenprik gegaan. Ik kon het direct
merken. De weeën waren nu te houden, nu kon ik ze wel aan. Ben zat in
afwachting van mijn terugkomst op de verloskamer, we waren eerder terug dan
verwacht. Ik keek een beetje stoned voor me uit, maar wat heerlijk zo’n
ruggenprik. Tussen de weeën door lag ik heerlijk met mijn ogen dicht, ik was
lekker aan het duffen en aan het ontspannen. Zo tegen 5 uur wilden ze weer
kijken hoeveel ontsluiting er was en wat bleek: 9 cm! Na een uur wilden ze weer
gaan kijken. En wat leek dat uur lang te duren, want ondertussen werden de
weeën zo erg dat ik niet meer kon wegpuffen! Ik moest meepersen, van de
verpleegkundige mocht ik dit ook af en toe doen. Het uur was voorbij en ze
gingen weer kijken: volledige ontsluiting! Het ging nu echt beginnen. De
verpleegkundig en verloskundige in opleiding bleven de hele tijd bij me en
coachten me tijdens het persen, vertelden me wat ik moest doen en moedigden me
aan. Wat deed me dat goed! Ben stond lekker naast me en hielp waar kon, hij
duwde me naar voren als ik moest persen en hield mijn been voor me vast, de
held! Hij bleef maar water voor me halen en washandjes door mijn gezicht halen.

De oerkracht in me kwam boven voor het persen, waarvandaan
vraag ik me nog steeds af. Ik bleef maar persen en persen. Het infuus dat aan
de binnenkant van mijn pols zat ging er tijdens het persen uit en de weeën
zakten af. Niet prettig. Het infuus werd aan de hand gezet, er bovenop en de
wee opwekkers werden flink opgeschroeft weer. De weeën kwamen weer op gang,
maar ondertussen was er zo’n 3 kwartier voorbij en ik was kapot. Maar ik moest
nog verder persen. Een halfuur later had de arts in de gaten dat ik niet meer
kon, ook al deed ik netjes wat ze me vertelden te doen. De arts besloot ons
meisje met de vacuumpomp te halen en ik werd ingeknipt. Gelukkig voelde ik daar
niets van. Ik bleef persen en persen en 7 minuten over 8 kwam onze meid op de
wereld. Wat een genot om haar lekker op mijn buik te hebben liggen. Ze werd lekker
drooggemaakt en kreeg een warme doek om zich heen en zo heeft ze een hele tijd
bij me gelegen. Toen namen ze Keira mee voor de controles en bleek dat ze een
glucose van 1.9 had. Papa moest haar direct een flesje geven en haar glucose
was daarna 3.5, helemaal goed dus. Ik wilde wel graag iets rechterop zitten in
bed en Ben deed het bed iets voor me omhoog. Alles begon me te draaien en
duizelen en het werd donker voor mijn ogen. Ik werd direct plat gelegd, alle
kussens weg en verder weet ik natuurlijk niet veel van de wegraking. Ik weet
nog wel dat ik een glaasje ranja gretig wegslobberde want man wat had ik een
dorst. Ben was erg bang, ik lag aan de ene kant te duizelen en Keira aan de
andere kant met een laag glucose. Gelukkig is het goedgegaan. Maar er moest nog
wel gehecht worden. Ik mocht geen verdoving omdat ik al zoveel had gehad,
daardoor heb ik alles gevoeld met het hechten en veelvuldig ‘au’geroep en
verwensingen in gedachten. En jeetje wat heeft dat me pijn gedaan zeg. Ik had
zoveel draadjes overal in mijn lichaam, gelukkig gingen die er nog uit, behalve
de katheter. Ze wilden niet dat ik ’s nachts lopend naar de wc moest. Ik werd
lekker op bed gewassen, heb een paar beschuiten met muisjes gegeten en daarna
werd mijn bed volgepakt met onze spullen en gingen we naar de kraamafdeling,
ondertussen was het al kwart voor 11. Er werd die nacht veel geslapen, maar
heel veel naar de wieg gekeken. Keira heeft een voetje klemgehad in de
baarmoeder en daar is op het ziekenhuis goed naar gekeken. Ik moest dinsdag nog
blijven, en dinsdagnacht alleen want Ben kon niet blijven slapen omdat het heel
druk was op de kraamafdeling. Op woensdag is de kinderarts geweest en die heeft
Keira haar voetje bekeken en de glucose gecontroleerd. Toen kregen we het
verlossende woord: we mochten met een uur naar huis! Papa mocht zijn meiden
meenemen! De tijd daarna heb ik op een enorme roze wolk geleefd. Ik ben zo
gelukkig met mijn kleine meid!