Wat doen we/wat doe ik?

Inmiddels is mijn spiraal er een maand of 14 uit. Al die tijd hebben we condooms gebruikt, omdat een zwangerschap niet paste. Manlief heeft in maart aangegeven dat hij op dat moment geen kindje wilde. We zaten middenin een heftige periode met een naaste, dus er was gewoon geen ruimte voor. Al die tijd heb ik het gelaten. In de tussentijd werd ik 42, wat tot dan toe een soort 'magische' leeftijd voor me was.

Mijn eigen kinderwens verschoof naar de achtergrond, al heb ik geen tijd gehad om daar goed bij stil te staan. Tot 2,5 week geleden. Eenmalig hebben we gevreeën zonder bescherming. Doordacht en weloverwogen, dat wel. Op dat moment was ik me helemaal niet bewust van het moment in de maand. Pas een paar dagen later zocht ik het op in mijn menstruatiekalender en vanaf dat moment draait de molen in mijn hoofd op volle toeren. Ik kan het niet meer loslaten. Anderhalve week lang voelde ik van alles in mijn lijf, wat ik normaal niet voel. Ik had een 'voorspellende droom', was er heilig van overtuigd dat ik toch zwanger was en wel van een meisje. Iedere vorm van ratio leek verdwenen, ondanks dat dat normaal gesproken mijn sterkste kant is.

Met manlief heb ik een paar keer gesproken over de 'wat als...' Hij gaf aan dat het dan 100% welkom is. Maar ja, ondanks mijn vermeende helderziendheid, werd ik uiteindelijk toch een soort van ongesteld. Zondagochtend had ik gruwelijke krampen, waardoor ik amper overeind kon staan. Wat sliertjes bloed volgden, ook op maandag. Alleen gisteren verloor ik wat meer bloed, wat vandaag alweer ten einde is. Tot zondag heb ik twee keer getest, maar beide keren waren negatief. Gisterochtend opnieuw getest, maar negatief. Zelfs geen schaduwstreepje te bekennen. Het is dus niet zo. En nu voel ik zoveel onrust en verdriet. Ik weet me totaal geen raad met mezelf. Wil mijn lieverd er niet mee lastigvallen. Ik voel me nu zo alleen. De vraag hoe nu verder speelt sinds zondag met regelmaat op. Ga ik ons gesprek op scherp zetten, omdat ik dit écht dolgraag wil? Hoe zit het met onze leeftijden; zijn we niet al veel te oud? Fysiek ben ik gezonder dan ooit, zelfs gezonder dan bij mn vorige zwangerschappen. Mn vitamineniveau is op peil, ik sport regelmatig, ben (over het algemeen) ontspannen.

Dus: wat nu? Ik weet het even niet meer...

1135 x gelezen, 3

In Zwanger worden

reacties (18)


  • Vlindermoeder

    Even een gekke vraag. Kan het zijn dat een kinderwens getriggerd wordt, doordat je richting leeftijd voor de overgang gaat? Het idee dat zwanger worden straks gewoon niet meer kan?

  • Mammavandrie3

    Toch goed met je man bespreken , das het belangrijkste en ja leeftijd speel ook wel mee vind ik, zullen sommige niet mee eens zijn denk hihi.

    Als.je ouder word word je ook minder snel zwanger, zwangerschap etc bij elkaar op tellen zul je misschien 44 of ouder zijn mocht er een kleintje geboren worden , veel risico's ook met oudere leeftijd.

    Maar dat beslis iedereen voor zich zelf natuurlijk .

    Ik zou het niet meer willen, ook vanwege als kindje ouder word , word jij natuurlijk ouder , en dat zal later misschien wel een dingetje worden met middelbare school of basisschool einde , dat ze misschien denken dat je de oma bent ipv moeder .

    Maar als je ervoor wilt gaan , moet je dat zeker doen , ieder persoon is anders gelukkig. En als levensstijl goed is , dan helpt dat ook natuurlijk erbij.

    Bespreek het met je man en leg je gevoelens erover uit

  • Lia80er

    Ja, dat ga ik zeker doen. Ik had het gewoon eerst nodig om het van me af te schrijven. Maar het gesprek wordt absoluut gevoerd. 😅

  • Mammavandrie3

    Hihi , snap je helemaal , en me reactie was niet rot bedoeld , nu ik zo terug lees komt het beetje bot over qua leeftijd etc.

    Veel succes ermee , en hopelijk lucht het op , veel succes

  • Lady-Whistledown

    Ik adviseer toch het gesprek aan te gaan met je man, daarvoor is hij toch je man? Mijn man zou het heel erg vinden als ik dit niet met hem zou bespreken.

  • Lia80er

    Ja, dat ga ik zeker doen. Ik had het gewoon eerst nodig om het van me af te schrijven. Maar het gesprek wordt absoluut gevoerd. 😅

  • LiefsTess

    Hi Lia,

    Dat eenzame is wel erg herkenbaar, het is natuurlijk ook zo dat wij het uiteindelijk moeten doen en van alles voelen in ons lichaam.

    Ben zelf bijna 38 en ja als ik alles van tevoren wist had ik nooit verwacht dan nog bezig te zijn met zwanger willen worden. Vind ik het te oud? Misschien een beetje wel maar in mijn hoofd ben ik gewoon nog niet klaar en kan ik deze fase ook niet afsluiten. We zijn gezegend met een lieve dochter van bijna 2.5 maar ik kan me 1 kindje gewoon niet voorstellen omdat ik zelf uit een gezin met 3 kinderen kom en haar dat ook zo enorm gun die gezelligheid al is dat geen zekerheid natuurlijk.

    Het voordeel van wat ouder moeder worden is in onze situatie dat alles een stuk stabieler is dan bijv.15 jaar geleden ( al waren we toen nog niet samen ), we hebben nu een huis met voldoende ruimte, beide een vaste en fijne baan waarin we enorm flexibel zijn dat was 10 jaar geleden niet zo en de financiën zijn ook op orde. Het geeft rust.

    Uiteindelijk is het zo dat de natuur bepaalt.. En je moet er samen achter staan. Ik zou het gesprek aan gaan met je man zodat hij ook weet hoe je je voelt.

  • Lia80er

    Dankjewel voor je bericht. Ik ga het zeker met manlief bespreken. Ik had alleen wat tijd nodig om het wat te ordenen voor mezelf.

  • Tweede83

    Ik ben inmiddels 42 jaar. Heb 3 prachtige kinderen. Ik heb alle ruimte voor nog een kindje in mijn hart en huis. Maar de artsen hebben een aantal jaren voor mij de keuze gemaakt dat het gevaarlijk voor mij zal zijn wanneer ik opnieuw zwanger zou worden. Ik heb altijd gezegd dat ik mijzelf na mijn 40e te oud vind om nog een baby te krijgen. Ik voel me nu echt niet te oud hoor voor een baby, dat niet. Maar ik vind het niet leuk om dik 50 te zijn en al flink grijs en nog op het schoolplein te staan. Daar had ik meer moeite mee. Maar dat is persoonlijk. Of je te oud bent bepaal je zelf. Ik vind bepaalde risico's ook wel mee wegen denk ik

  • Nog-even!

    Als je even doorrekent dat ze dan 55 is als het kind in groep 8 zit, klinkt dat inderdaad wel oud... Dan ben je 60 of ouder als je kind eindexamen doet...

    Het is ook serieus maar de vraag of ze nog zwanger kan raken met 42, of zwanger blijven... En de kans op een gehandicapt kindje -mocht het lukken- is best groot...

  • Nog-even!

    Hoe zou je het vinden als je man met zoiets worstelde en jou er niet mee wilde lastigvallen? Praat!!!

  • Lia80er

    Ja, dat ga ik zeker doen. Ik had het gewoon eerst nodig om het van me af te schrijven. Maar het gesprek wordt absoluut gevoerd. 😅

  • Onzegelukjes

    Ik las je blog en bleef hangen bij wat je schreef: “eenmalig hebben we onveilig gevreeën, doordacht en weloverwogen.”

    Omdat je ook aangaf dat je niet precies wist waar je in je cyclus zat, vroeg ik me af hoe je dat bedoelde. Was het echt zo doordacht, of speelt er misschien toch een beetje een wens voor een baby mee? Zeker gezien je andere blogs.

    Ik kan me voorstellen dat die gedachte — een baby, nog één keer — sterk kan zijn. Misschien goed om dat eens rustig met je man te bespreken. Alleen jullie kunnen samen voelen wat goed is, zeker ook met je leeftijd en jullie gezin nu met al wat ouderen kinderen, in gedachten

  • Lia80er

    Áls dat al meespeelde (die kinderwens) dan was dat 100% onbewust 😅. Juist een paar dagen na de onbeschermde seks was dat gevoel plots weer 'wakker', terwijl ik er daarvoor niet mee bezig was. Eerder was er lange tijd gewoonweg geen ruimte voor. Met doordacht en welovewogen doelde ik erop dat het niet een 'het overkwam me/ons'-situatie was.

    Tijd voor een gesprek, dat zeker.

  • Florien84

    Ik vind 42 eigenlijk wel te oud. Praat er nogmaals met je man over.

  • MamavanLenMenN

    Wat vervelend al die emoties, niemand kan je helpen hier mee. Het beste advies wat ik je kan geven is praat met je man, samen maak je die beslissing niet met ons. Jullie weten van jullie zelf het beste om er voor te gaan ja of nee

  • Lia80er

    Helemaal waar en dat gaan we ook zeker doen. Het is meer van me af schrijven en ordenen van de storm in mn hoofd.

  • MamavanLenMenN

    Denk dat je dat juist krijgt, als je het juist samen met je man en dierbaren bespreekt. Maar neemt niet weg dat je het niet mag delen, het is meer dat ik bedoelde wat wij ook zouden doen niet op jouw situatie berust is. Geef je zelf de ruimte na te denken