EUG (buitenbaarmoederlijke zwangerschap) operatie

Daar ben ik weer,

Na een hele tijd heb ik weer energie om een bericht te typen.

Korte samenvatting: 28 februari kwam ik erachter dat ik in verwachting was. Maar t bleek al snel niet te goed te verlopen.
Ik moest daarom ook 2 weken om de dag terug komen voor bloedprikken en een echo. Ze gingen uit van een miskraam maar het HCG bleef stijgen.

De nacht van 19 maart voelde ik mij niet zo prettig , ik had heel veel last van mijn vagina. Ik kon niet zitten niet staan niet lopen, ik wist nog dat de dokter zei: als je last krijgt van iets GELIJK bellen!
Dus dat deed ik. Om 11:30PM zijn we naar de dokterswacht gegaan en die hebben me naar de vorloskunde afdeling gebracht. Eenmaal daar gearriveerd kom het zelfde weer beginnen, bloed prikken echo maken (ik was er ondertussen wel aan gewend geraakt).
Met de inwendige echo konden ze niet heel goed zien want mij darmen waren actief, maar wat blijkt uit de bloeduitslagen is dat mijn hcg weer was gestegen 110-110-180-270-350 dus dat was geen goed teken. Dat was niet een goed teken. Wat ze wel konden zien was dat er vocht (achteraf bloed)in mijn buikholte was gelekt en dat was al reden genoeg om mij die avond nog aan het infuus te leggen en op te nemen.

Tot mijn grote schrik kwam mijn nachtmerrie uit.. het was een buitenbaarmoederlijke zwangerschap en ik moest de volgende ochtend gelijk geopereerd worden. Ik was zo geschokt , zo angstig en zo verdrietig. Ik had geen tijd om het te laten bezinken , die nacht heb ik amper mijn ogen gesloten, ik was zo bang voor de narcose maar was nog banger dat ik geopereerd moest worden en ze de beschadigde eileider moesten verwijderen.
De ochtend brak aan en had ondertussen al te horen gekregen Hoelaat ze mij ongeveer zouden ophalen. Ik voelde zo veel spanning maar heb me weten te beheersen. Rond 10:00 hebben ze mij van de afdeling opgehaald voor mijn operatie. In de wachtruimte hebben ze mijn bloeddruk in de gaten gehouden en me aangesloten op een hartslag meter.
Ik raakte aan de praat met een van de verpleegster om mezelf een beetje af te lijden. Door de hartslag meter werd ik alleen maar meer nerveus. Ik heb 40 minuten moeten wachten. Een van de ergste 40 minuten. Toen was het zover, na deze operatie was mijn lichaam niet meer compleet.

Ik werd wakker rond 1:30pm dacht ik, de tijden vlak na de operatie waren allemaal een beetje wazig en vaag. Ik kreeg te horen dat de operatie goed is gegaan en dat ik over een half uur terug naar mijn kamer mocht. Eenmaal op mijn kamer gearriveerd heb ik heel veel geslapen en soms wakker geworden om te plassen, wat heel gevoelig was want voor de operatie moesten ze een katheter gebruiken.
Die middag werd besloten dat ik nog een nacht zou blijven. Door de narcose was ik enorm duizelig en heb ik een aantal keer over gegeven als ik water probeerde te drinken. 21 maart, de dag dat ik naar huis mag. Die ochtend werd ik gelukkig iets beter wakker. Ik had inmiddels al 36 uur niks gegeten en voelde me daarom ook een beetje zwak. Ik kreeg een ontbijt en probeerde wat te eten. De dokter kwam binnen en zij dat ik ontslagen mocht worden.
Ik heb toen nog snel gedoucht en op de papieren gewacht. Mijn vriend was gelukkig elk moment bij mij voor de 2 dagen in het ziekenhuis en de week die daarop volgde. Mijn vriend haalde de rolstoel op en daar gingen we, samen naar huis.

De eerste week die daarop volgde heb ik zoveel gemixte emoties gehad en natuurlijk ook lichamelijke pijn. Ik heb zoveel gehuild uit teleurstelling van mijn lichaam, zo boos geweest want ik wou het zo graag, getraumatiseerd want ik was nog maar 19 (11-04/20 geworden) en zo opgelucht want het ligt nu eindelijk achter mij en nu kan ik me focussen op een betere toekomst.
Het was lastig want ik kom zelf niks de eerste week . Niet zelf naar de wc niet zelf opstaan en al helemaal niet zelf lopen. Door de quarantaine heb ik gelukkig genoeg tijd gehad om te Helen.
Ik probeer het wel nog steeds te verwerken dat vind ik nog wel lastig.

Het is een traumatische periode geweest maar het heeft mijn wens nog steeds niet veranderd
Ik zou nog steeds met al mijn hart een moeder willen worden