Gelukt!!

Na weken van slechte nachten met Baby R, ben ik gisteren tot de conclusie gekomen dat hij wel eens verlatingsangst kon hebben. Dom van me dat ik daar niet eerder aan gedacht heb. Het was elke nacht hetzelfde liedje, hij werd wakker en krijste het uit. En kon niet meer verdragen dat ik zijn kamer verliet.
Uren heb ik op een stoel naast zijn bedje gezeten, man vermoeiend was dat, ik liep als een zombie rond de hele dag... Terwijl de oplossing gewoon voor mijn neus stond.

Op zijn kamer staat nog een eenpersoonsbed, daar sliep ik toen hij pasgeboren was, en later toen hij ziek was ook. Dus dacht ik, als hij nu begint te krijsen en niet wilt ophouden, ga ik gewoon met hem in dat bed liggen, zo ben ik bij hem, blijft hij toch nog op zijn eigen kamer, en kunnen we misschien allebei nog heerlijk slapen... Dus zo gezegd, zo gedaan, vannacht begon het opnieuw. Nog even geprobeerd om hem in slaap te krijgen, wat natuurlijk niet lukte.
We zijn samen in dat bed gaan liggen, en wonder boven wonder, nog geen minuut later was hij al ver in dromenland! En we hebben zaaaaalig geslapen tot half 8!! En wat een verschil zeg, ik voel me super goed!! Hoe eenvoudig kunnen we dit toch oplossen...

Ik weet dat er mensen zijn die het zullen afkeuren, dat ik met hem samen in bed ga slapen, maar dat kan me echt niet boeien, want wij hebben nu geweldige nachten en een goeie nachtrust. Zolang Baby R veilig én goed kan slapen, is alles voor mij oké! Hoe gelukkig kun je toch zijn, als je een goede nachtrust gehad hebt...
En ooit raakt hij wel weer over die verlatingsangst heen, tot die tijd, doe ik het lekker zo. Blij baby én blije mama!