Één jaar alweer

Onze kleine is alweer één jaar vandaag, een kleine dreumes. Al vinden we hem al een aantal weken echt geen baby meer. Ik ben de hele week al aan het terugblikken op het afgelopen jaar. Het was een prachtig maar zwaar jaar.
Lichamelijk heb ik het maandenlang zwaar gehad. Met vier maanden kon ik pas weer zitten zonder vreselijke pijn. Ik merk dat ik goed terugblik op de bevalling, al werd de kleine ineens met nood er snel uit gehaald met de vaccuumpomp 'we doen één poging anders wordt het een keizersnede'. Maar op het herstel erna blik ik met veel negatieve gevoelens terug. Zo veel pijn, zo weinig kunnen maar toch alleen voor de baby moeten zorgen terwijl ik met veel moeite kon lopen en eigenlijk niet kon zitten. Zo veel pijn. Pijn is wat ik mij als eerste herinner. Ik moet mijn best doen om de leuke dingen te herinneren. Het herstel heb ik duidelijk nog niet verwerkt (is dit herkenbaar voor anderen?).
Zo veel mooie herinneringen. In een herinneringenbestandje heb ik hier uitgebreid over geschreven, juist om mij meer te focussen op de prachtige momenten en niet op de pijn:
'Als mama zijnde is het moeilijk om één mooiste herinnering op te schrijven, want ik heb zo veel dierbare herinneringen met jou beleefd.
Het was een prachtig moment toen ik jou voor het eerst in mijn armen mocht houden, het moment was helemaal compleet toen papa mee ging knuffelen. Onze eerste knuffel als gezin. Vele zullen nog volgen, het wisselt of je dit ook leuk vindt.
Je eerste lach is een fijne herinnering, een prachtig tandeloos mondje. Het afgelopen jaar heb ik veel van zulke lachjes mogen zien, later ook met tandjes.
De vele keren dat je bij mij hebt gedronken en je er zo tevreden bij lag. Helemaal ontspannen, veilig tegen mama aan.
Dat je met oud en nieuw in de draagdoek bij mij sliep en toen we thuis kwamen in papa's armen verder sliep, gewoon door het vuurwerk heen.
Je gezellige gebrabbel waar steeds meer woorden in voorkomen, zoals mama, papa, ja, nee, bal, eten, tak en auto.
De eerste keer dat we gingen baby zwemmen en je mij aankeek wanneer je iets te spannend vond, erop vertrouwend dat ik het voor je op zou lossen. En dat deed ik, je vond het heerlijk in het water. Met 10 maanden spetterde je van plezier per ongeluk andere baby's nat.
Het vele voorlezen samen. Met drie maanden vond je jezelf al oud genoeg om de bladzijden om te helpen slaan.
De eerste keer dat je je handen naar mij uitstrekte.
Je eerste hapje, avocado. Het is zo leuk om te zien hoe jij met plezier stukjes eet.
Met een half jaar ga je op mijn schoot van een glijbaan af. Een paar maanden later ga je al alleen, met mama's of papa's handen achter je om je zo nodig op te vangen, niet dat dat echt nodig is. De schommel vindt je ook geweldig.
Je lieve kusjes.
Dat jij niet ziek werd, terwijl mama en papa de buikgriep hadden.
Je prip (pret lip).
Zo veel prachtige herinneringen en dan ontbreken er nog een hele hoop.
Mijn wens voor jou is dat je het aankomende jaar weer zo tevreden en blij mag zijn. Zodat je je met plezier verder kan ontwikkelen.'

Ik geef nu ook een jaar borstvoeding. Ook iets om op terug te blikken. De opstart ging moeizaam. Door de zware bevalling was de kleine te zwak om te drinken. Onze kleine werd geel. Op advies van de kraamzorg kreeg hij een paar slokjes kunstvoeding en hij leefde weer op. Anders hadden we naar het ziekenhuis terug gemoeten volgens haar. Achteraf had ik graag de kans gehad om te kolven, maar ik stond nog niet sterk genoeg in mijn schoenen zo vlug na de bevalling. Een aantal dagen heb ik gekolfd en kreeg hij met een flesje mijn melk. Hij leefde op en leek weer genoeg kracht te hebben om uit de borst te drinken. Op aanraden van de kraamverzorgster gebruikten we eerst een tepelhoedje om te overgang makkelijker te maken. Ik begrijp nu niet zo goed waarom we niet eerst zonder hebben geprobeerd. Het lukte hem, uren lang heeft hij met tepelhoedje bij mij gedronken, maanden lang. Want de kraamverzorgster ging weg voor ze me kon helpen om zonder tepelhoedje te voeden. Geld voor een lactatiedeskundige hadden we helaas niet, zo jammer.
Maar ook met tepelhoedje hebben we elf maanden een prachtige tijd gehad. In het begin dronk hij overdag elke drie kwartier. Hij werd er meestal ook wakker voor, dronk zijn voeding en viel soms meteen weer in slaap. Alleen in de draagdoek kon hij drie uur achter elkaar slapen overdag. In de nachten zat er gelukkig drie uur tussen, in papa's armen/op papa's borst.
Langzaam werd de tijd ertussen meer en met 10 maanden zat er overdag twee uur tussen. Een aantal pogingen om er extra tijd tussen te laten, liepen binnen vijf minuten uit op gekrijs. Dat voelde niet goed dus ik ging al snel weer terug naar op verzoek voeden. Op stap gaan werd met zeven maanden makkelijker, dan nam ik een flesje met een potje wortel en twee scheppen bambix mee, dan kon ik de borstvoeding een uurtje rekken. Kolven is nooit echt goed gelukt namelijk, mijn toeschietreflex komt amper op gang.
Het was en is zo prachtig om te zien hoe je baby rustig en tevreden bij je ligt te drinken. Ik zou niet weten hoe ik zonder had gemoeten!
Toen hij ruim elf maanden was, was ik het tepelhoedje zo zat. Ik baalde zo van dat ding tussen ons in. Al heb ik maanden wel tevreden met tepelhoedje gevoed. Na een paar minuten drinken deed ik het tepelhoedje af en vertelde ik terwijl hij half naar mijn tepel hapte en erg verbaasd keek, dat daar ook melk uit komt. Een nieuwe hap, een onzeker kijkend gezichtje. Ik moedigde hem aan en hij nam zijn eerste slok, verbaasd nam hij nog een slok en nog één. Binnen drie dagen dronk hij elke voeding zonder tepelhoedje. Het is ons toch nog gelukt!
In het begin had ik als doel om minstens 7 weken borstvoeding te geven, want na 6 weken werd het makkelijker aldus verschillende bronnen op internet. Na 7 weken werd het inderdaad makkelijker en zag ik ook dat het ook wel veel voordelen had. Vooral de momenten dat we hem maar niet getroost kregen, kalmeerde hij en dronk hij tevreden aan de borst. Een half jaar werd mijn nieuwe doel. Het voeden kende veel meer fijne en makkelijke momenten dan zonder en beiden genoten we. Een jaar dan? Maar nu hebben we zelden een moeilijk moment. Het is echt genieten. Binnenshuis krijgt hij nog op verzoek. Buitenshuis krijgt hij niet. Hij is snel afgeleid en met zes maanden werd er al zo raar over gedaan als ik om een rustig plekje om te voeden vroeg. We genieten beiden nog, naast dat het heel gezond voor hem is. Op het vaste voedsel eten staat hierdoor ook geen druk, al eet hij graag! Geen nieuw doel voor ons. Maar de aangeraden minimale leeftijd van twee jaar van de WHO klinkt opeens zo gek nog niet. Ach we zien wel, we gaan door zolang we er beiden nog plezier in hebben.

Gefeliciteerd lieve zoon! Blijf nog maar even lekker tegen mij aan slapen, over anderhalf uur komt oma op bezoek en dan gaan we naar de kinderboerderij. Voor nu nog even genieten van elkaar, jij heerlijk warm tegen mij aan genesteld. Je wordt al snel genoeg groot.