Een tweede zwangerschap

Het valt mij op dat mijn tweede zwangerschap zo anders is dan mijn eerste.  Niet alleen de zwangerschap op zich, dat had ik wel verwacht: geen twee zwangerschappen zijn gelijk.  Maar de manier waarop ik dit zelf beleef is zo verschillend vind ik. 

Toen ik zwanger was van Siebe heb ik veel minder genoten van de zwangerschap, vind ik.  Het was toen veel vanzelfsprekender, misschien daardoor.  Voor ik zwanger was hadden we weliswaar al een miskraam achter de rug op negen weken, maar toen was ik ook onmiddellijk weer zwanger (eerste keer was ook al onmiddellijk prijs) dus ik kan wel zeggen dat het toen vlot verliep.  Ik wou zwanger zijn en ik was het. 
Bovendien was het ook wel een zware zwangerschap: ik ben veel ziek geweest, van verkoudheden tot drie maal griep op negen maanden en dan ook nog eens een darmontsteking.  Constant te hoge bloeddruk, 23 kg aangekomen en last van al het extra gewicht, ... 
Door al die zaken, en doordat ik het zwanger-zijn op voorhand misschien wel een beetje te veel geromantiseerd had en te positief gezien had, viel het mij nogal zwaar en waren het héle lange negen maanden.  Er leek maar geen eind te komen aan de zwangerschap.  Ging toen ook nog overtijd en moest ingeleid worden!

Ik had mij nu al voorgenomen er meer van te proberen genieten.  Door de miskraam, de last en de zorgen wat allemaal niet mag en zeker wel moet als je zwanger bent, was er niet echt veel genieten aan de vorige keer.  Dus ik had mij voorgenomen van nu echt meer te proberen genieten als ik nog een keer zwanger ben. 

En nu, met ondertussen de talrijke miskramen, de onzekerheid, de onderzoeken, het slechte nieuws van de translocatie, ...  ben ik nu precies veel dankbaarder voor de zwangerschap, daar waar ik het de eerste keer misschien nogal als vanzelfsprekend had gezien, omdat het allemaal zo snel lukte. 

Het is ondertussen morgen al 22 weken, de weken zijn voorbij gevlogen.   Ik was al 16 weken ver toen we eindelijk wisten dat het goed zat en de zwangerschap mocht blijven.  Toen was ik zooooo blij!!  Ik geef toe, de tijd tot dan duurde lang en ik het heel moeilijk met de onzekerheid.  Maar vanaf dan is het echt pijlsnel gegaan.  Ik voel me goed, heb momenteel nergens last van.  Ik ben nog niets bijgekomen, dat scheelt ook een hoop merk ik.  Veel minder lastig dan met al dat extra gewicht! 
En de weken tikken vrolijk af.  Nog een beetje en het is nieuwjaar en dan nog 10 weekjes en Siebe zijn broertje is er!  Ik kijk er al naar uit maar het gaat plots heel vlug.  Gelukkig schopt mijn beebje veel, want ik zou soms vergeten dat hij er is! 
Ik hoop echt dat het zo gaat tot op het eind, want wat verlang ik naar dat kindje! 

Maar toch.  Ik neem het over een paar weken misschien nog terug, maar op dit moment denk ik (eventjes):
wat jammer dat het de laatste keer is ...
Dat baby'tje zo dicht bij mij is toch een zalig gevoel!!