Vlokkentest

... Of althans, poging tot!

Vandaag, 19 september, hadden we onze afspraak voor de vlokkentest. 
Best wel een beetje zenuwen natuurlijk: hopelijk gaat alles goed, vrijdag de uitslag, spannend ...

Na een informatief gesprek volgde dan eerst de echo.  Met ons kleintje alles tip top in orde.  Hij/zij sprong vrolijk op en neer en zag er heel goed uit. Hartje klopte mooi, alles zag er goed uit. 
Het was ook meteen de eerste echo waar mijn man bij was en hij vond het ook wel leuk om te zien zei hij.  (Echt razend enthousiast wordt hij nooit hoor, maar goed, hij zei toch in ieder geval dat hij het leuk vond ;-) )

Daarna werd alles klaar gemaakt: instrumenten klaarleggen, steriele doeken kleven, buik ontsmetten, ...  Toen nog een echo om de plaats van de naald te bepalen.  Zegt de gynaecoloog ineens: "Oei, ik zie iets dat mij niet aanstaat".  Mijn man zei achteraf dat zijn hart toen even bleef stilstaan, maar eerlijk gezegd had ik het nog niet eens meteen helemaal door wat ze zei.  Gelukkig volgde ze er toen (na enkele smerige seconden wachten!!) aan toe: "maar niet met het kindje hoor, dat ziet er goed uit!" 
Nu ja, het komt er op neer dat mijn darmen er nog een beetje voor zaten.  Ze kan ze met het echo-apparaat wel weg duwen maar dan was ze toch niet helemaal zeker dat er toch niet een stukje darm nog tussen zat.  Op zich was dat niet erg voor de darmen, de naald is heel dun en zou geen schade aanrichten, maar het risico op infectie (en dus op een miskraam) werd daardoor wel groter.  Dus verkoos ze toch maar om niet verder te gaan.  Nu ben ik wel blij dat ze het niet gedaan heeft hoor.  Natuurlijk was ik wat ontgoocheld dat ik nu nog niets meer weet en ik nog wel enkele weken ga moeten wachten, maar uiteindelijk wel liever dat dan ons kindje te verliezen he. 

Er bleven twee opties:
Ofwel naar het UZ voor een vaginale vlokkentest, waardoor het risico op een  miskraam wel iets hoger werd.  Ofwel wachten tot op zestien weken en dan meteen een vruchtwaterpunctie laten doen. 

Het is dus dat tweede geworden.  We hebben een afspraak voor een punctie op tien oktober. 
Het resultaat zal dan nog eens twee tot drie weken duren, ipv een paar dagen bij een vlokkentest. 
Met andere woorden: we blijven nog wel een hele tijd in het ongewisse.

Nu, omdat de echo zo goed was en omdat er tot nu toe (op twaalf weken) nog geen spontaan miskraam is opgetreden, is de kans dat het kindje niet in orde is, eigelijk maar 5%.  Dat is natuurlijk te veel om zomaar te zeggen: het zal dan wel in orde zijn, feesten maar.  Maar het is toch goed genoeg om het te beginnen vertellen.  Want ik heb echt wel al een dikke buik en ik denk dat iedereen wel kan zien dat ik zwanger ben.  Om vervelende vragen en situaties te vermijden, en om te vermijden dat iedereen maar gewoon zelf zijn conclusie trekt, hebben we besloten het maar te zeggen. 

Het zal zeker een heel vervelende en pijnlijke situatie zijn als het dan toch verkeerd blijkt te zijn en we de zwangerschap moeten afbreken, maar we kunnen moeilijk wachten tot 19 weken om iets te zeggen. 

Dus ja ...
We blijven nog even in spanning, maar gaan het toch al vertellen aan 'de wereld'. 
En ik vond het toch ook al leuk dat alles er al goed uit zag op de echo.  Ik heb er echt al een beetje meer vertrouwen in.  Vijf procent is niet super-super veel. 
En mijn man helemaal: hij vindt dat het tijd is om de zorgen te vergeten en er van uit te gaan dat ales in orde gaat zijn.  Dat is een stapje verder dan dat ik ben, maar toch, we zijn stiekem toch al allebei een beetje meer gelukkig!! Joepie!!