Verschrikkelijk misselijk

Ik ben zo ongelooflijk misselijk: elke dag, de hele dag. 

Begrijp me niet verkeerd, ik ben héééél blij dat ik zwanger ben.  En mocht ik nu zeker weten dat het deze keer de goede keer is, zou ik het makkelijker kunnen dragen.  Dan neem ik die misselijkheid er wel bij. 

Maar dat weet ik dus niet en ik voel me zo slecht. 
Ik heb het er echt lastig mee, elke dag opnieuw.  Niet wetende of we dit kindje nu gaan kunnen houden.  Of deze keer de goede keer gaat zijn. 
Elke keer ik naar het toilet ga, bang om bloed te zien en te weten dat er een miskraam komt. 
Of bang om géén miskraam te krijgen, al die weken ziek te zijn en dan te horen dat de vlokkentest aantoont dat het kindje zwaar gehandicapt is en we ons zo heel erg gewenste kindje, zelf moeten laten weghalen. 
(Alleen al de gedacht hieraan maakt mij kotsmisselijk!)
Of wel een gezond kindje, maar een miskraam als gevolg van de vlokkentest, want dat brengt op zich ook nog een risico met zich mee. 

Ik weet het, veel van jullie zijn zelf nog aan het proberen om zwanger te geraken en denken waarschijnlijk bij zichzelf: ach, wees blij dat je ten minste al zwanger bént. 
En ik weet dat het waar is en dat probeer ik ook tegen mezelf te zeggen maar het lukt dus niet. 
Ik had niet ingeschat dat het zo zwaar zou zijn. 
Ik mag er gewoon niet aan denken dat de test straks slecht is en ik zelf deze zwangerschap moet afbreken.  Ik vind dat zo een ongelooflijk moeilijke gedachte.  Ik wil niet dat dit kindje weggaat! 

Ik wil van dit kindje beginnen houden, blij zijn dat het er is, dromen van hoe het gaat zijn, een naam zoeken, het graag zien, verzorgen, over mijn buik wrijven en zeggen dat het moet blijven en goed moet groeien. 
Maar ik kan het gewoon niet.  Na al die miskramen kan ik alleen maar denken: als het straks weer misgaat wordt het weer super-moeilijk.  Ga er maar beter van uit dat het mis zal gaan, dan is het verdriet misschien niet zo groot. 

Volgende week heb ik mijn eerste 'echte' echo en dan gaan we weten of het hartje klopt.  Langs de ene kant denk ik dan: hopelijk is alles in orde en dan ga ik geruster zijn.  Maar neen, ik kàn dan nog niet geruster zijn, want dat zegt in mijn geval nog niet genoeg.  Want het kan chromosonaal nog altijd niet in orde zijn en dat zie je niet op een echo.  Het is nog een maand voor ik weet of het goed is.  Voor ik weet of ik het mag houden en het eindelijk graag mag beginnen zien. 

Sorry voor de klaagzang, maar echt:
ik had nooit gedacht dat ik het hier zo moeilijk mee zou hebben. 

Ik hoop echt dat ik hiermee niemand tegen de borst stoot die na honderd pogingen nog niet zwanger is en er een orgaan voor zou geven om in mijn geval te zitten.  Het is niet mijn bedoeling om iemand te kwetsen.