Afspraak dienst genetica UZ Gent

Gisteren, 31 mei, was een grote dag voor ons.  Toen was onze afspraak met de dienst genetica van het UZ Gent.  Eindelijk, zes weken na de diagnose, kregen we dan eindelijk ook de uitleg.  Schandalig eigenlijk, dat je zo lang in het ongewisse blijft. 
Maar goed, ondertussen weten we het dus wel.  Ik heb een translocatie op chromosoom 2 en 22. 

Eigenlijk was de uitleg maar een verplicht nummertje, gingen ze er nogal snel en gevoelloos overheen en dat was het dan.  Gewoon miskramen blijven krijgen tot we eens het geluk van een goed vruchtje hebben, daar kwam het eigenlijk op neer.  En, als ik een keer geen miskraam krijg, vlokkentest doen op 11 weken (met alweer risico van een miskraam) en als het dan toch niet goed blijkt te zijn, bevallen (want voor curretage is het dan te laat) en de embryo laten sterven.  Maar ook dat vinden ze niet zo erg, want ja: 'het' is dan gewoon nog niet levensvatbaar dus moet je er ook niet te lang bij blijven stilstaan. 

Nu begrijp ik wel dat dergelijke mensen dat allemaal een beetje in perspectief zien, omdat ze daar ten eerste constant mee bezig zijn, en ten tweede ook te maken hebben met kinderen die veel ernstiger afwijkingen hebben en misschien veel pijn hebben en lage levensverwachting enzo.  In vergelijking daarbij is wat ik heb natuurlijk niets.  Dus ik kan het ergens wel begrijpen.  Maar leuk was die manier van aanpakken niet.  Vooral omdat mijn man nu ook denkt dat het eigenlijk maar een zaakje van niets is, een miskraam. 

Toen ik vroeg wanneer het dan eigenlijk genoeg was, want ik kan toch niet aan de lopende band miskramen blijven krijgen, er moet toch een bepaald aantal keer zijn waarop we zeggen: "nu is het genoeg, nu proberen we iets anders".  Tja, toen zij ze gewoon: "Dat is alleen maar emotioneel.  Als jij vindt dat je het echt niet meer aankan dan kan je iets anders proberen". Dat zei ze zo op een toon van: jij slapjanus.  "Als je natuurlijk erg ziek bent aan het begin van de zwangerschap, dan zie je het misschien niet zo vaak zitten. "
Ja dag zeg, dat ziek zijn zal ik er wel bij nemen.  Ik heb het veel moeilijker met telkens: joepie, ik ben zwanger, en vijf min later weer een miskraam en weer die droom weg.  Maar dat was precies niets. 
Of dan bevallen van een kind van 10 cm, dat in haar ogen nog niet echt iets 'is', wel, voor mij is dat vanaf de positieve zwangerschapstest echt 'mijn kind', dat ik vanaf de eerste second graag zie.  Al is het nog maar wat cellen, het is mijn kind.  Die gaan daar wel licht over vind ik hoor!!

Het goede nieuws is wel dat we nu weten dat de itslag van een vlokkentest duidelijk is: ja het is goed of nee het is niet goed, maar geen kansberekening, zoals we vreesden.  Dus we willen wel nog steeds voor een tweede kindje gaan.  Want dat hing hier wel een beetje van af. 

Ten tweede zijn we ook gerustgesteld wat betreft Siebe: mocht er iets niet OK zijn bij hem zouden we dat al lang geweten en gemerkt hebben.  Er is niets wat achteraf n nog kan lijkne, dat daar relatie mee houdt.  Dus dan zijn we gerust, want naar mijn oordeel is hij volledig mee met wat hij in dit stadium moet kunnen en weten, zowel fysiek als mentaal.  Wat dat betreft geen zorgen meer dus. 

We hebben kans op een gezond kind en daar gaan we nu dus weer voor.  Met hopelijk geen miskramen meer ...  Wie mee wil hopen mag altijd! :-)