Bevallingsverhaal Mees

Op woensdag 3 april braken om 17.45 uur mijn vliezen. Alhoewel..... In tegenstelling tot de stortvloed aan vocht bij Jip verloor ik nu elke keer scheutjes... Daarom in het begin nog even getwijfeld, maar na een warme douche bleek dit toch wel echt vruchtwater te zijn. Ik heb de vloer namelijk 2 x kunnen dweilen ;-)

Wat is het dan in een keer weer spannend. Snel mijn lief gebeld met dit heuglijke nieuws en ook maar even een melding bij mijn moeder gedaan, omdat zij op Jip zou passen. Die avond gebeurde er eigenlijk niks, dus om een uur of 11 maar gewoon naar bed.

Tegen 12 uur begon er wel wat op gang te komen. Ik herkende de weeen, maar het stelde nog niks voor. Die nacht wel wat uurtjers geslapen, af en toe wakker van de weeen. Om 6 uur 's ochtends werden ze wel pijnlijk, maar het lukte me prima om ze weg te puffen. Besloot om lekker even te gaan douchen, maar dat was echt een drama. Ik kwam meteen in een weeenstorm terecht. Dat zwakte gelukkig wel weer af toen ik er onderuit kwam.  Inmiddels was mijn moeder gebeld en die arriveerde om 8.15 uur. Om half 9 zijn we op ons gemakje naar het ziekenhuis gegaan.

Om 9.15 uur bleek ik 4 cm te hebben. Weet niet of ik dat nu veel of weinig vond. Ik realiseerde me in ieder geval dat ik er nog 6 moest... Om een uur of kwart voor 10 kwam de suite vrij, dus wij onszelf snel geinstalleerd. De weeen werden toen wel heftig, maar kreeg ze nog wel weggepuft. Tot ik tegen 10-en persdrang kreeg. Ik was redelijk in paniek, ik moest tenslotte nog 6 cm. En die weeen waren zo heftig, dus ik wel 3 x heb gevraagd waar die arts bleef, want ik hield het niet meer. Besloot ter plekke dat ik alle pijnstilling wilde die er voor handen was (ha ha...) Om kwart over 10 was die arts er eindelijk. Bleek ik al volledige ontsluiting te hebben. (Dus geen pijnbestrijding voor mij...) Na 5 x persen is ons prachtige mannetje Mees geboren. Wat een geweld! Onbegrijpelijk dat ik er zonder kleerscheuren vanaf gekomen ben.

De nageboorte duurde erg lang. Na 59 min (!) met flink wat duw- en trekwerk gelukkig toch vanzelf gekomen. Na deze (niet zo heel leuke en) spannende zwangerschap wisten we al dat kleine Mees een engeltje op zijn schouder had. Dat bleek een ENGEL te zijn toen we zijn navelstreng zagen. Daar zat een hele dikke vette knoop in... Verder is er bij de nageboorte een stuk weefsel aangetroffen wat de arts niet echt thuis kon brengen. Dat is opgestuurd naar de patholoog. Zouden we dan toch een antwoord op alle ellende tijdens mijn zwangerschap krijgen?

Nu genieten, dat was namelijk wel even geleden. Wat heerlijk dat het weer achter de rug is...