Bevallingsverhaal

Daar is ie dan, mijn bevallingsverhaal...

Zondagavond 11 september braken mijn vliezen bij 37+1. Totaal onverwachts, want de verloskundige had een paar dagen ervoor nog lachend gezegd dat ik de 41 weken wel aan ging tikken. Had gelukkig onthouden dat ik wat op moest vangen. Gelukkig keukenrol in de buurt en alles zag er helder uit.

Vervolgens verloskundige gebeld, die zou de volgende ochtend even komen kijken. De hele nacht toch wel de bibbers gehad. Bij elk krampje wat ik voelde dacht ik.... Gaan we nu beginnen? Helaas, niks zette door. Mijn lief overigens wel. Die heeft het bed op klossen gezet, wasjes gedraaid etc.... Ha ha, we waren nog niet helemaal klaar.

Verloskundige vertelde dat de kans het grootst was dat de bevalling binnen 24 uur spontaan op gaan zou komen. Zou dat niet gebeuren dan zou ze me overdragen aan het ziekenhuis. Dat gebeurde maandagavond. ter controle daar 's avonds aan de CTG gelegd, maar geen enkele activiteit. Met een doorverwijzing voor een inleiding de volgende ochtend weer naar huis gestuurd.

Nog geen half uur thuis, krijg ik mijn eerste wee om 22.30 uur. (aha, zo voelen ze dus) dit zette eigenlijk direct door. Ben op bed gaan liggen om ze op te vangen en om half 4 's nachts toch maar ziekenhuis gebeld dat we er weer aan kwamen. (klinkt heel makkelijk, maar mijn lief heeft moeten lullen als Brugman, want ze hingen met de benen buiten. Er was eigenlijk geen plek)

Om 4 uur in het ziekenhuis, weeen alleen maar vanuit mijn rug. Toen de arts om 7 uur 's ochtends zei dat ik 2 cm ontsluiting had, zakte de moed me in de schoenen. Daarom zo'n prik in mijn been gevraagd. Toen ik die kreeg zat ik op 3 cm. Om 10 uur vond ik het niet meer leuk en heb ik om een ruggeprik gevraagd. Toen bleek dat ik 8 cm had en werd het hele team opgetrommeld. Geen ruggeprik dus! Om 10.15 mocht ik gaan persen en om 11.30 was ons prachtige mannetje er. (37+3)

Wat een belevenis....