Depressie
Kan niet beschrijven wat dat is.
Niks op kunnen brengen, een glas drinken pakken maar niet doen omdat het idee dat je op moet staan je al teveel is.. Thuis blijven want douchen is al iets waar je 2 uur van moet uitrusten.
En dan heb je ook nog een kindje, dat was het enige waar ik voor zorgde. Naar mijn idee heeft ze in de tijd dat ik depressief ben (haar hele leventje al) niet veel tekort gekomen. Misschien speelde ik op dagen wat minder met haar, misschien komt ze niet dagelijks overal en bij iedereen, maar ik hou zielsveel van haar.
Mijn depressie voelt echt enorm beklemmend. Ik wil zó graag, ik wil alles doen. Maar ik kán het gewoon echt niet opbrengen. Ik kan het niet, hoe graag ik ook wil.
Ik kijk om me heen vanaf mijn plekje op de bank, waar ik halve dagen doorbreng, en zie de bende. Denk bij mezelf, ik moet echt op gaan ruimen. Ik wil zo graag een netjes huis, maar ik KAN het niet.
En ja, mensen gaan nu vast zeggen, hup schop onder je kont en aan de slag.
Nou mensen, als ik dat kon dan deed ik dat echt, wil niets liever.
En dan heb je ook nog een kindje, dat was het enige waar ik voor zorgde. Naar mijn idee heeft ze in de tijd dat ik depressief ben (haar hele leventje al) niet veel tekort gekomen. Misschien speelde ik op dagen wat minder met haar, misschien komt ze niet dagelijks overal en bij iedereen, maar ik hou zielsveel van haar.
Mijn depressie voelt echt enorm beklemmend. Ik wil zó graag, ik wil alles doen. Maar ik kán het gewoon echt niet opbrengen. Ik kan het niet, hoe graag ik ook wil.
Ik kijk om me heen vanaf mijn plekje op de bank, waar ik halve dagen doorbreng, en zie de bende. Denk bij mezelf, ik moet echt op gaan ruimen. Ik wil zo graag een netjes huis, maar ik KAN het niet.
En ja, mensen gaan nu vast zeggen, hup schop onder je kont en aan de slag.
Nou mensen, als ik dat kon dan deed ik dat echt, wil niets liever.
Heel soms heb ik een goede dag, en dan doe ik een deel van mijn huishouden, waar ik daarna weer 2 dagen van moet bijkomen en niks meer kan. En dan is het weer een grotere zooi dan het al was.
Ik wilde niks, niemand zien, niet afspreken want daar zag ik tegenop alsof ik de marathon moest gaan lopen. Als ik mijn dochter niet had gehad had ik hele dagen in mijn bed gelegen, dat weet ik zeker.
Meer dan een jaar geleden ging ik naar de dokter, waar ik in huilen uitbarstte. Ik kon het niet meer aan, ik moest overal om huilen, kon echt niks opbrengen. Er werd besloten dat ik aan de antidepressiva ging. Inmiddels zit ik aan de maximale hoeveelheid, en het helpt.
En nee, ik kan het vaak nog niet aan. Zo goed helpt het niet.
Maar ik merk verschil, ik kan soms weer genieten. Ik kan mezelf er soms toe zetten om lekker te gaan winkelen. Kom uit bed, ruim eens wat op. Nog steeds dagen niet, maar het is te doen. Dit is ook het antwoord dat ik geef als iemand vraagt hoe het gaat. Het is nooit 'goed', maar het is nu 'te doen'.
Ik snap niet dat ik nog mensen om me heen heb die van me houden.
Mijn man, mijn alles, die zorgt ervoor dat ik op de been blijf. Hij doet de dingen die ik niet kan, hij legt elke avond onze dochter op bed en haalt haar er elke ochtend uit. Zorgt ervoor dat ik het niet zwaarder heb dan het al is. Hij is echt de liefde van mijn leven, en wordt bijna nooit boos. En dat terwijl ik hem gek moet maken.
En mijn beste vriendin heb ik ronduit verwaarloost. Ze heeft me opgegeven, uiteindelijk, nadat ik haar enorm gekwetst heb. (hier is haar blog erover: http://www.babybytes.nl/vip-blog/mama%20van%20de%20twee%20mooiste%20meiden/1340698064 )
Maar ik wil dit niet, en ga ervoor vechten met alles wat ik heb om eruit te komen. Ik wil haar niet kwijt, ik wil mijn gezin niet kwijt, ik wil mijn leven op de rit en genieten van alles. Wil niet dat het kleinste al de grootste moeite kost.
Ik wilde niks, niemand zien, niet afspreken want daar zag ik tegenop alsof ik de marathon moest gaan lopen. Als ik mijn dochter niet had gehad had ik hele dagen in mijn bed gelegen, dat weet ik zeker.
Meer dan een jaar geleden ging ik naar de dokter, waar ik in huilen uitbarstte. Ik kon het niet meer aan, ik moest overal om huilen, kon echt niks opbrengen. Er werd besloten dat ik aan de antidepressiva ging. Inmiddels zit ik aan de maximale hoeveelheid, en het helpt.
En nee, ik kan het vaak nog niet aan. Zo goed helpt het niet.
Maar ik merk verschil, ik kan soms weer genieten. Ik kan mezelf er soms toe zetten om lekker te gaan winkelen. Kom uit bed, ruim eens wat op. Nog steeds dagen niet, maar het is te doen. Dit is ook het antwoord dat ik geef als iemand vraagt hoe het gaat. Het is nooit 'goed', maar het is nu 'te doen'.
Ik snap niet dat ik nog mensen om me heen heb die van me houden.
Mijn man, mijn alles, die zorgt ervoor dat ik op de been blijf. Hij doet de dingen die ik niet kan, hij legt elke avond onze dochter op bed en haalt haar er elke ochtend uit. Zorgt ervoor dat ik het niet zwaarder heb dan het al is. Hij is echt de liefde van mijn leven, en wordt bijna nooit boos. En dat terwijl ik hem gek moet maken.
En mijn beste vriendin heb ik ronduit verwaarloost. Ze heeft me opgegeven, uiteindelijk, nadat ik haar enorm gekwetst heb. (hier is haar blog erover: http://www.babybytes.nl/vip-blog/mama%20van%20de%20twee%20mooiste%20meiden/1340698064 )
Maar ik wil dit niet, en ga ervoor vechten met alles wat ik heb om eruit te komen. Ik wil haar niet kwijt, ik wil mijn gezin niet kwijt, ik wil mijn leven op de rit en genieten van alles. Wil niet dat het kleinste al de grootste moeite kost.
En ik wil me niet meer zo nutteloos, schuldig en nietsdoenerig voelen. Ik ga mijn best doen, voor mijn gezin, en voor jou Wieke! Want je bent en blijft mijn beste vriendin!
reacties (0)