Het gaat echt helemaal niet goed..
Na regen komt zonneschijn zeggen ze toch?
Nou, bij mij is het andersom.. Momenteel gaat het echt niet goed met me. Dit weekend ging het ook eigenlijk té goed, heb ik misschien té veel gedaan (zaterdag met beste vriendin op pad, zondag hele huis schoongemaakt van onder tot boven, maandag overal en bij veel mensen geweest) maar nu heb ik een behoorlijke terugslag.
Waarom ben ik nou niet normaal??
Ik keek net 'het mooiste meisje van de klas' op UPC on demand terug. Zij heeft een burnout gehad en beschreef het zo..
'Alle kracht is eruit, ik had gewoon 0,0 energie. Ik vergelijk het altijd met een kopje, normaal gesproken is 'ie vol, en als je dan iets doet wat je energie kost raakt 'ie een beetje leeg. En bij mij zat er gewoon maar een heel klein laagje in, en bij alles wat ik deed, al was het maar zoiets simpels als een was opvouwen, was ik gewoon hélemaal kapot.'
Dit beschrijft het zo goed.. Zo voel ik me echt.
En ik voel me echt een enorme aansteller. Een slappeling. Ik denk heel de dag, DOE HET NOU GEWOON.
Ik wil zo graag. Ik wil zo graag genieten van mijn leven. Ik heb alles om van te genieten. Een man die zielsveel van me houdt en alles voor me doet, een superlieve dochter die amper huilt of vervelend is (thank god for that, anders had ik het écht niet gekund) een mooi huis, 2 lieve katten, een hondje..
Toen ik zwanger was dacht ik, als ze eenmaal geboren is komt het goed.
Toen ze doodziek in het ziekenhuis lag dacht ik, als ze er eenmaal uit is komt het goed.
Toen ze thuis was in de caravan in Heumen dacht ik, als we eenmaal verhuisd zijn komt het goed.
Nu we verhuisd zijn dacht ik, ik moet een hond nemen, dan krijg ik ritme en komt het goed.
En nu heb ik alles waarvan ik dacht dat het me energie zou geven. En het is niet goed.. Het is slechter dan ooit. En het gaat ook gewoon niet beter.
Er zijn dagen dat ik de hele wereld aankan, dat ik denk dat het 'over' is.. En dan ELKE KEER, elke keer weer kan ik het niet meer. Ik KAN het niet.. En ik voel me zo'n enorme slappeling, zo'n aansteller.
Ook omdat ik, terwijl ik antidepressiva en therapie heb, nog steeds niet kan accepteren dat ik een depressie heb. Of het ergens nog niet besef.
Als ik zo doorga, heb ik straks niks meer. Want wie wil nou bevriend blijven met iemand die de energie niet heeft om langs te komen, die dingen beloofd maar ze niet nakomt.. Wie wil er nou getrouwd zijn met een vrouw die amper het eten klaarmaakt, en heel soms maar eens iets in het huishouden doet.. Die als hij thuiskomt hem ALLES laat doen, omdat ze blij is dat de dag voorbij is.
Ik MOET hier vanaf, en gelukkig hoef ik het niet alleen te doen. Ik heb nu in het Radboud een hele fijne therapeute die dingen voor me gaat regelen. Zij is namelijk 'alleen' voor mijn tandarts-angst, maar gaat me wel verder helpen.
Ik ben zooooooooo moe.. Het liefst zou ik wegkruipen en pas weer naar buiten komen als m'n 'echte' ik weer terug is.
Ik kan het allemaal niet.. En ik vind het verschrikkelijk!
reacties (0)