Verdriet.. Ze was er bijna niet meer geweest.
Ik was net met Simon mijn fotoboek aan het kijken van Nina's ziekenhuistijd. Hier heb ik (al zeg ik het zelf) een heel mooi fotoboek van gemaakt, met stickers, plaatjes, teksten, randjes en natuurlijk foto's.. Ben er dagen mee bezig geweest.
En ik heb er nog nooit om moeten huilen. Die foto's hoorden erbij en het was nou eenmaal zo.
Maar net zag ik de allereerste foto's na de geboorte. En dat zijn echt niet de ergste, toen ze in het Radboud lag vond ik dat juist de mooiste (minste toeters en bellen aan haar) en ineens zie ik daar MIJN kind liggen.
Zo voelde dat nooit als ik de foto's bekeek. Dan lag daar mijn kind wel, maar dat voelde niet zo.
En nu zie ik daar kleine hulpeloze Nina, een pasgeboren baby die al helemaal lekgeprikt is, beademd wordt, onder de meconium zit en heel bang uit haar ogen kijkt. MIJN dochter, die maar 50% kans had om daar te overleven.
Mijn dochter, die ligt te vechten voor haar leven. En nu zit ik alweer te huilen, want ineens (7,5 maand later) komt het binnen.
Mijn dochter was er gewoon bijna niet meer geweest.. Mijn dochter heeft moeten vechten voor haar leven.. Mijn dochter hebben ze pijn gedaan, en al weet ze dat niet meer, bij mij komt het nu dubbel zo hard binnen.
Mijn lieve vrolijke altijd lachende kleine meisje van 7,5 maand oud ligt nu lekker boven in haar bedje te slapen, alsof er nooit iets is gebeurd.
En morgenochtend wordt ze weer wakker, lacht naar me alsof ik het leukste ben wat ze ooit gezien heeft, drinkt haar flesje en geniet weer van een 'doodnormale dag' ..
En ik geniet met haar mee!
reacties (0)