En zo ging het..

Precies 1 jaar geleden wist ik nog niet dat ik zwanger was..

Ik voelde me slap, moe, misselijk, gewoon niet lekker.. Ik zei nog tegen Simon dat ik waarschijnlijk een griepje zou krijgen.

Dat jaar had ik meerdere zwangerschapstesten gedaan, terwijl wij er niet echt heel bewust mee bezig waren. Maargoed, ik moet eerlijk zeggen, dat het ook niet altijd even veilig ging. Het ging elke keer zo half/half, maar omdat ik niet de dunste ben verwachtte ik niet echt zwanger te worden.. Ze zeggen toch dat dat moeilijker gaat dan..

Elke keer dat ik zo'n test deed wist ik bijna zeker dat het zo was.. Maar telkens was het niet zo, en ja ik moet eerlijk zeggen, dat was toch wel een beetje een teleurstelling. Ik hoopte ergens toch wel dat het (ondanks dat het bijna niet kon) gelukt zou zijn..

Maargoed, deze keer, ondanks alle symptomen, had ik niks door.

Donderdags had ik ongesteld moeten worden, toen voelde ik me al slecht. Vrijdags mega-misselijk, maargoed ik met mijn emetofobie (overgeeffobie) ben wel vaker misselijk.. Zaterdags had ik zoiets van, nu moet het toch wel een keer komen.. Zondags kreeg ik wel een beetje kriebels, en maandags (Morgen precies 1 jaar geleden) MOEST ik voor m'n gevoel toch maar naar de kruidvat rijden om een zwangerschapstest te halen..
Ik ga douchen, kleed me aan, ga de auto in, start hem....... NIKS..
ACCU LEEG!!
Shit, en wij wonen in een haven met in de verre omtrek geen buren.
Ik heb m'n moeder gebeld, en gezegd dat ze echt moest komen, met zo half half dat ik dacht dat ik misschien wel zwanger was.
Moeder kwam, ik naar de Kruidvat.. Test gehaald, en thuis getest zonder tegen Simon te zeggen, want ja, het was toch niet zo.. Laat ik 't maar ff doen dacht ik..

En toen, 2 streepjes...................

"Wow, ik ben zwanger!" zei ik tegen mezelf in de spiegel..

Het 1e wat ik deed was mijn beste vriendin op haar werk bellen, en daarna m'n moeder.. Toen ben ik in de auto gestapt en naar Simon's werk gereden. Toen ik daar voor de deur stond had hij net pauze, en toen heb ik 'm gebeld dat hij naar buiten moest komen omdat ik er was. Huh, waarom dan?? Ja kom nou maar naar buiten ik heb iets voor je, zei ik haha.

Wij de hoek om gereden, en daar gaf ik hem de zwangerschapstest.. Uhhh, ja? Wat is daarmee? Zegt ie haha.. Ik moest hem uitleggen dat 2 streepjes toch echt betekend dat je zwanger bent. Hij was in shock maar was wel super blij.

Hij heeft gelijk die middag vrijgenomen, thuis de vk gebeld en daarna bij de zeeman langs om rompertjes te kopen en een zwarte watervaste stift. Rompertjes gemaakt met daarop.. Mijn liefste opa is.. (en op de achterkant) Opa Ben! En nog voor de andere opa's en oma's ook natuurlijk.
Bij m'n moeder langsgeweest om het te vertellen, en daarna bij m'n vader.. Ze vonden het superleuk!

Schoonouders waren op vakantie, daar hebben we 't een week later aan verteld toen ze terug waren... Die waren minder enthousiast, maar inmiddels is dat behoorlijk bijgetrokken!

En tsja, daarna begon mijn (verschrikkelijke) zwangerschap..

1e 16 weken enorm misselijk geweest, 7x per dag overgeven... (jaja lekker met emetofobie)
Week 16 tm 20 nog misselijk, niet meer overgeven, begon langzaam iets op te knappen..
Vanaf week 20 ischias gekregen
Vanaf week 25 bekkeninstabiliteit
Ergens vanaf week 30 tm 33?? maagzuur, sterretjes zien, misselijk, meerdere keren in het ziekenhuis voor controle, en tsja die bekkeninstabiliteit werd steeds erger, kon toch gewoon echt niet meer lopen of autorijden, of zelfs m'n huishouden doen.
Oja en week 39 heb ik mijn kies laten trekken zonder werkende verdoving omdat m'n zenuw ontstoken was.. Dit was serieus erger dan mijn hele bevalling die ik hieronder beschrijf.. (voor de geinteresseerden, zie m'n blog Wat een hel)

Uiteindelijk bij bijna 42 weken bevallen.. Jammer genoeg na een uurtje of 14 weeen (en een uurtje of 6 weeenstorm) en een ruggenprik die aan 1 kant niet werkte toch nog een spoedkeizersnee gehad omdat ze niet wisten of het goed ging met Nina waarbij ik de hele OK door heb geschreeuwd omdat ik alles voelde wat ze deden,Toen ze eruit kwam bleek het slechter dan slecht te gaan, en had ze maar 50% kans om te overleven, dit wist ik pas na anderhalf uur omdat ze me gewoon anderhalf uur ALLEEN op een kamertje hebben laten liggen zonder iemand die me iets vertelde.. Na anderhalf uur kwam Simon (na vragen van mij) en die vertelde half half wat hij wist.

Tsja, en vanaf toen weten de meesten van jullie het wel..

MAARRRR.. Het allerbelangrijkste. Onze geweldige meid heeft het gehaald, en is inmiddels al ruim 3 maanden oud! En ze doet het geweldig! Mensen die niet weten wat ze allemaal heeft meegemaakt zouden dit nooit achter haar zoeken..

En ondanks dat ik geen moedergevoel had in het begin, hou ik nu zielsveel van haar en ben ik 100% haar moeder geworden!